Wednesday, December 18, 2013

ဓဇဂၢသုတ္ေတာ္

“ဓဇဂၢသုတ္ေတာ္”


ဓဇဂၢသုတ္ ရြတ္ဖတ္ရျခင္း အက်ဳိးတရား


ဤသုတ္ကို ရြတ္ဖတ္ပြားမ်ားလွ်င္ ပိုမို၍ ဉာဏ္ေကာင္းလာေစႏိုင္သည္။ မည္သည့္ေနရာသို႔ျဖစ္ေစ ေန႔ေန႔ညည တစ္ေယာက္တည္းသြားရဲ၊ လာရဲ၊ ေနရဲေစသည္။ စိတ္တန္ခိုးလည္း ႀကီးလာလိမ့္မည္၊ ပရိတ္သတ္အလယ္မွာေျပာရဲ ဆိုရဲ ရွိလာႏိုင္သည္။ မိမိ၏ ဘဝအေျခအေန ခိုင္ျမဲေစသည္၊ ရာထူးတည္ျမဲေရး, စည္းစိမ္တည္ျမဲေရးအတြက္ အက်ဳိးျပဳလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။


၁။ ယႆာ' ႏုႆရေဏနာပိ၊ အႏၲလိေကၡပိ ပါဏိေနာ။ ပတိ႒' မဓိဂစၧႏၲိ၊ ဘူမိယံ ဝိယ သဗၺထာ။


၁။ ဤဓဇဂၢသုတ္ပရိတ္ေတာ္ကို ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္ကာမွ်ျဖင့္ ေကာင္းကင္၌ပင္ တည္ခိုက္ၾကံဳေသာ္လည္း ေျမျပင္မွာလို ခိုင္ခိုင္ျမဲျမ ဲ တည္ခြင့္ရေလသည္။


၂။ သဗၺဳပဒၵဝဇာလမွာ၊ ယကၡေစာရာဒိသမၻဝါ။ ဂဏနာ န စ မုတၱာနံ၊ ပရိတၱံ တံ ဘဏာမ ေဟ။


၂။ ဤဓဇဂၢသုတ္ပရိတ္ေတာ္ေၾကာင့္ ဘီလူးေဘး၊ ခိုးသူေဘးစေသာ ေဘး အႏၲရာယ္အသြယ္သြယ္မွ လြတ္ေျမာက္ၾကရေသာလူတို႔ကို ေရတြက္၍ပင္ မကုန္ႏိုင္ပါေခ် ။


ယခုအခါ ဤပရိတ္ေတာ္ကို ကြၽႏ္ုပ္တို႔ စုေပါင္းရြတ္ၾကပ ါကုန္စို႔။


၃။ ဧဝံ ေမ သုတံ-ဧကံ သမယံ ဘဂဝါ သာဝတၴိယံ ဝိဟရတိ ေဇတဝေန အနာထပိ႑ိကႆ အာရာေမ။


၃။ သံဃဥကၠ႒ သံဃနာယကျဖစ္ေတာ္မူေသာ မဟာကႆဖအရွင္ဘုရား၊ အကြၽႏ္ုပ္ အာနႏၵာေထရ္သည္ ဤဓဇဂၢသုတ္ပရိတ္ေ တာ္ကို ျမတ္စြာဘုရားထံမွ တိုက္႐ိုက္ ဤကဲ့သို႔ ၾကားနာမွတ္သားထားလိုက္ပါ၏။ အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၴိျပည္ အနာထပိဏ္ေသေ႒းႀကီး၏ ႏွလံုးေမြ႔ေလ်ာ္ ေပ်ာ္ဖြယ္ရာရွိေ သာ ေဇတဝန္ေက်ာင္းႀက ီး၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္ မူပါသည္။


၄။ တၾတ ေခါ ဘဂဝါ ဘိကၡဴ အာမေႏၲသိ ''ဘိကၡေဝါ''တိ။''ဘဒေႏၲ''တိ ေတ ဘိကၡဴ ဘဂဝေတာ ပစၥေႆာသံု။ ဘဂဝါ ဧတဒေဝါစ-ဘူတပုဗၺံ ဘိကၡေဝ ေဒဝါသုရသဂၤါေမာ သမုပဗ်ဴေဠွာ အေဟာသိ။ အထ ေခါ ဘိကၡေဝ သေကၠာ ေဒဝါနမိေႏၵာ ေဒေဝ တာဝတႎေသ အာမေႏၲသိ-''သေစ မာရိသာ ေဒဝါနံ သဂၤါမဂတာနံ ဥပၸေဇၨယ် ဘယံ ဝါ ဆမၻိတတၱံ ဝါ ေလာမဟံေသာ ဝါ၊ မေမဝ တသၼႎ သမေယ ဓဇဂၢံ ဥေလႅာေကယ်ာထ။ မမံ ဟိ ေဝါ ဓဇဂၢံ ဥေလႅာကယတံ ယံ ဘဝိႆတိ ဘယံ ဝါ ဆမၻိတတၱံ ဝါ ေလာမဟံေသာ ဝါ ေသာ ပဟီယိႆတိ။''


၄။ ထိုသို႔ေနေတာ္မူစဥ္အခါ ျမတ္စြာဘုရားက ''ရဟန္းတို႔''ဟူ၍ ရဟန္းအမ်ားကို ေခၚေတာ္မူပါသည္။ ရဟန္းတို႔လည္း ျမတ္စြာဘုရား စကားေတာ္ကို ခံယူရန္ အသင့္ျဖစ္ၾကပါသည္။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက ဤသို႔ မိန္႔ၾကားေဟာႁမြ က္ ေတာ္ မူပါသည္။ ခ်စ္သားတို႔ ေရွးအခါက တာဝတႎသာနတ္ႏွင့္ အသုရာနတ္စစ္သည္တို႔ စစ္ခင္းခဲ့ၾကဖူး၏။ ထိုအခါ သိၾကားမင္းသည္ တာဝတႎသာနတ္စစ္သည္တို႔ကို ေခၚယူၿပီး ဤသို႔ ေျပာၾကားခဲ့၏။ ''အေမာင္နတ္သားတ သင္တို႔သည္ စစ္ေျမျပင္မွာ ေၾကာက္ရြ႔ံျခင္း ၊ တုန္လႈပ္ျခင္း၊ ၾကက္သီးေမြးညင္းထျခင္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့ သည္ရွိေသာ္ ငါသိၾကားမင္း၏ တံခြန္ဖ်ားကို ေမာ္၍ ၾကည့္လိုက္ၾကကုန္ေလာ့၊ ဤသို႔ ၾကည့္လိုက္ပါလွ်င္ သင္တို႔ အေၾကာက္ေျပၾကလိမ့္မည္။ မတုန္မလႈပ္ ရဲရင့္လာၾကလိမ့္မည္၊ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထျခင္းမ်ားလည္း ေျပေပ်ာက္သြားၾက လိမ့္မည္''။


၅။ ေနာ ေစ ေမ ဓဇဂၢံ ဥေလႅာေကယ်ာထ၊ အထ ပဇာပတိႆ ေဒဝရာဇႆ ဓဇဂၢံ ဥေလႅာေက ယ်ာထ။ ပဇာပတိႆ ဟိ ေဝါ ေဒဝရာဇႆ ဓဇဂၢံ ဥေလႅာကယတံ ယံ ဘဝိႆတိ ဘယံ ဝါ ဆမၻိ တတၱံ ဝါ ေလာမဟံေသာ ဝါ ေသာ ပဟီယိႆတိ။


၅။ ''အကယ္၍ ငါ၏ တံခြန္ဖ်ားကို ေမာ္၍ မၾကည့္ျဖစ္လွ်င္ ပဇာပတိနတ္မင္း၏ တံခြန္ဖ်ားကို ေမာ္၍ ၾကည့္ၾက၊ ဤသို႔ ပဇာပတိနတ္မင္း၏ တံခြန္ဖ်ားကို ၾကည့္ၾကလွ်င္လည္း ေၾကာက္ျခင္း၊ တုန္လႈပ္ျခင္း၊ ၾကက္သီးေမြးညင္းထျခင္းမ်ား ေပ်ာက္ကင္းသြားလိမ့္ မည္''။


၆။ ေနာ ေစ ပဇာပတိႆ ေဒဝရာဇႆ ဓဇဂၢံ ဥေလႅာေကယ်ာထ၊ အထ ဝ႐ုဏႆ ေဒဝရာဇႆ ဓဇဂၢံ ဥေလႅာေကယ်ာထ။ ဝ႐ုဏႆ ဟိ ေဝါ ေဒဝရာဇႆ ဓဇဂၢံ ဥေလႅာကယတံ၊ ယံ ဘဝိႆတိ ဘယံ ဝါ ဆမၻိတတၱံ ဝါ ေလာမဟံေသာ ဝါ ေသာ ပဟီယိႆတိ။


၆။ ''အကယ္၍ ပဇာပတိနတ္မင္း၏ တံခြန္ဖ်ားကို ေမာ္၍ မၾကည့္ျဖစ္လွ်င္ ဝ႐ုဏနတ္မင္း၏ တံခြန္ဖ်ားကို ေမာ္၍ၾကည့္ၾက၊ ဤသို႔ ဝ႐ုဏနတ္မင္း၏ တံခြန္ဖ်ားကို ၾကည့္ၾကလွ်င္လည္း ေၾကာက္ျခင္း၊ တုန္လႈပ္ျခင္း၊ ၾကက္သီး ေမြးညင္း ထျခင္းမ်ား ကင္းေပ်ာက္သြားလိမ့္မည္''။


၇။ ေနာ ေစ ဝ႐ုဏႆေဒဝရာဇႆ ဓဇဂၢံ ဥေလႅာေကယ်ာထ၊ အထ ဤသာန-ႆ ေဒဝရာဇႆ ဓဇဂၢံ ဥေလႅာေကယ်ာထ။ ဤသာနႆဟိ ေဝါ ေဒဝရာဇ-ႆ ဓဇဂၢံ ဥေလႅာကယတံ၊ ယံ ဘဝိႆတိ ဘယံ ဝါ ဆမၻိတတၱံ ဝါ ေလာမဟံ-ေသာ ဝါ ေသာ ပဟီယိႆတီတိ။


၇။ ''အကယ္၍ ဝ႐ုဏနတ္မင္း၏ တံခြန္ဖ်ားကို ေမာ္၍ မၾကည့္ျဖစ္လွ်င္ ဤသာနနတ္မင္း၏ တံခြန္ဖ်ားကို ေမာ္၍ၾကည့္ၾက၊ ဤသို႔ ဤသာနနတ္မင္း၏ တံခြန္ဖ်ားကို ၾကည့္ၾကလွ်င္လည္း ေၾကာက္ျခင္း၊ တုန္လႈပ္ျခင္း၊ ၾကက္သီးေမြး ညင္း ထျခင္းမ်ား ေျပေပ်ာက္သြားလိမ့္မည္''။ ဤသို႔လွ်င္ သိၾကားမင္းက တာဝတႎသာနတ္တို႔ကို အသိေပးေလ၏။


၈။ တံ ေခါ ပန ဘိကၡေဝ သကၠႆ ဝါ ေဒဝါန မိႏၵႆ ဓဇဂံၢ ဥေလႅာကယတံ ပဇာပတိႆဝါ ေဒဝရာဇႆ ဓဇဂၢံ ဥေလႅာကယတံ ဝ႐ုဏႆ ဝါ ေဒဝရာဇႆ ဓဇဂၢံ ဥေလႅာကယတံ ဤသာနႆဝါ ေဒဝရာဇႆ ဓဇဂၢံ ဥေလႅာကယတံ ယံ ဘဝိႆတိ ဘယံ ဝါ ဆမၻိတတၱံ ဝါ ေလာမဟံေသာ ဝါ ေသာ ပဟီေယထာပိ ေနာပိ ပဟီေယထ။


၈။ ခ်စ္သားရဟန္းတို႔ နတ္တို႔အရွင္ သိၾကားမင္း၏ တံခြန္ဖ်ားကို ေမာ္၍ ၾကည့္ေသာနတ္မ်ား၊ သို႔တည္း မဟုတ္ ပဇာပတိနတ္မင္း၊ ဝ႐ုဏနတ္မင္း၊ ဤသာနနတ္မင္းတို႔၏ တံခြန္ဖ်ားကို ေမာ္၍ၾကည့္ေသာ နတ္မ်ားအား ေၾကာက္ လန္႔ျခင္း၊ တုန္လႈပ္ျခင္း၊ၾကက္သီး ေမြးညင္းထျခင္းမ ်ား ေပ်ာက္ေသာ္လည္း ေပ်ာက္မည္၊ မေပ်ာက္ဘဲလည္း ေနခ်င္ေနလိမ့္မည ္။


၉။ တံ ကိႆေဟတု? သေကၠာ ဟိ ဘိကၡေဝ ေဒဝါနမိေႏၵာ အဝီတရာေဂါ အဝီတေဒါေသာ အဝီတေမာေဟာ ဘီ႐ု ဆမၻီ ဥၾတာသီ ပလာယီတိ။


၉။ အေၾကာင္းမူကား နတ္တို႔အရွင္သိၾ ကားမင္းလည္း ရာဂကင္းသူမဟုတ္၊ ေဒါသကင္းသူမဟုတ္၊ ေမာဟကင္းသူမဟုတ္။ သူကိုယ္ႏိႈက္က ေၾကာက္တတ္ ၏၊ တဆတ္ဆတ္တုန္တတ္၏၊ လန္႔ဖ်ပ္တတ္၏၊ ထြက္ေျပးတတ္၏။


၁ဝ။ အဟဥၥ ေခါ ဘိကၡေဝ ဧဝံ ဝဒါမိ-သေစ တုမွာကံ ဘိကၡေဝ အရညဂတာနံ ဝါ ႐ုကၡမူလဂတာနံ ဝါ သုညာဂါရဂတာနံ ဝါ ဥပၸေဇၨယ် ဘယံ ဝါ ဆမၻိတတၱံ ဝါ ေလာမဟံေသာ ဝါ၊ မေမဝ တသၼႎ သမေယ အႏုႆေရယ်ာထ၊


၁ဝ။ ခ်စ္သားရဟန္းတို႔ ငါဘုရားသည္ကား မလြဲ ဧကန္ ဤသို႔ ေဟာေပအံ့၊ ေတာထဲ၌ တစ္ပါးတည္း ေနေသာအခါ၊ သစ္ပင္ရင္း၌ေနေသ ာအခါ၊ ဆိတ္ၿငိမ္ ရာတြင္ေနေသာအခါမ ်ား၌ ေၾကာက္ရြံ႔ျခင္း၊ တုန္လႈပ္ျခင္း၊ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထျခင္း တစ္ခုခု ျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကိ ဤသို႔ေအာက္ေမ့ၾကေလာ့။


၁၁။ ''ဣတိပိ ေသာ ဘဂဝါ အရဟံ, သမၼာသမၺဳေဒၶါ, ဝိဇၨာစရဏသမၸေႏၷာ ,သုဂေတာ, ေလာကဝိဒူ, အႏုတၱေရာ ပုရိသဒမၼသာရထိ, သတၳာ ေဒဝမႏုႆာနံ, ဗုေဒၶါ, ဘဂဝါ''တိ။


၁၁။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ကိေလသာတို႔မွ ကင္းေဝးေတာ္မူ၏၊ ကိေလသာ ရန္သူတို႔ကို ပယ္သတ္ၿပီး ျဖစ္၏၊ သံသရာစက္ဝန္း၏ အကန္႔အေထာက္မ်ားကို ဖ်က္ဆီးၿပီးျဖစ္၏၊ ပစၥည္းေလးပါး ပူေဇာ္အထူးကို ခံယူေတာ္မူထိုက္၏၊ ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္၌ ပင္လွ်င္ မေကာင္းမႈဒုစ႐ို က္ကို ေရွာင္ေတာ္မူ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ''အရဟံ'' ဟူေသာ ဂုဏ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည့္စံုပါေပသည္။


ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေကာင္းမြန္လွစြာ သယမၻဴဉာဏ္ျမတ္မဟာျဖင့္ မိမိအလိုလို သစၥာေလးပါး တရားျမတ္ကို ထိုးထြင္း၍သိေတာ္မူ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ''သမၼာ သမၺဳေဒၶါ'' ဟူေသာ ဂုဏ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူပါေပ၏


ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဝိဇၨာသံုးပါး၊ ဝိဇၨာရွစ္ပါး၊ စရဏ တစ္ဆယ့္ငါးပါးတို႔ႏွင့္ လံုးဝဥႆံုျပည့္စ ေတာ္မူေပ၏ သို႔ျဖစ္၍ ''ဝိဇၨာစရဏသမၸေႏ ၷာ''ဟူေသာ ဂုဏ္ ေတာ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူပ ါေပ၏။


ျမတ္စြာဘုရားသည္ နိဗၺာန္သို႔သာလွ်င္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မတ္မတ္ ေကာင္းစြာ သြားေတာ္မူ၏၊ စကားဆိုရန္ ခြင့္ေျခာက္တန္တ ိ႔တြင္ ဟုတ္မွန္က်ဳိးေၾကာင္း စကားေကာင္းကိုသာ ဆိုေတာ္မူတတ္၏။ သို႔ျဖစ္၍ ''သုဂေတာ''ဟူေသာ ဂုဏ္ ေတာ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူပါေပ၏။


ျမတ္စြာဘုရားသည္ ကာမေလာက၊ ႐ူပေလာက၊ အ႐ူပေလာကဟူေသာ ေလာကသံုးပါး၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ သတၱေလာက၊ သခၤါရေလာက၊ ၾသကာသ ေလာကဟူေသာ ေလာကႀကီးသံုးပါးတို႔ကို မေဖာက္မျပန္ သယမၻဴဉာဏ္ျဖင့္ အမွန္ထိုးထြင္း အလင္းထင္ေပၚ သိျမင္ေတာ္မူ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ''ေလာကဝိဒူ'' ဟူ ေသာ ဂုဏ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူပါေပ၏။


ျမတ္စြာဘုရားသည္ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း အတုမရွိ၊ သူတစ္ပါးတို႔အားလည္း အတုမရွိေသာ မိမိ၏တရားျဖင့္ ဆံုးမတတ္၏၊ ဆံုးမထိုက္ေသာ လူ၊ နတ္၊ ဘီလူး၊ တိရစၧာန္ၾကမ္းမ်ားကိုပင္ ေသဝပ္ၿငိမ္သက္ေအ ာင္ ႏိုင္နင္းစြာ ဆံုးမေတာ္ မူႏိုင္၏။ သို႔ျဖစ္၍ ''အႏုတၱေရာ ပုရိသဒမၼသာရထိ'' ဟူေသာ ဂုဏ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူပ ါေပ၏။


ျမတ္စြာဘုရားသည္ လူအေပါင္း၊ နတ္အေပါင္းတို႔အား ေကာင္းစြာ သြန္သင္ ဆံုးမတတ္ေသာ လူနတ္တို႔၏ ဆရာေကာင္းျဖစ္ေတ ာ္မူ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ''သတၳာ ေဒဝမႏုႆာနံ''ဟူေ သာ ဂုဏ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္ မူပါေပ၏။


ျမတ္စြာဘုရားသည္ တရားအားလံုးကို ကိုယ္တိုင္လည္း ထိုးထြင္းသိျမင္ေတာ္မူ ၏၊ သူတစ္ပါးတို႔အားလည္း သစၥာေလးပါးတရားက သိျမင္ေအာင္ ေဟာေျပာ ျပသႏိုင္၏။ သို႔ျဖစ္၍ ''ဗုေဒၶါ''ဟူေသာဂုဏ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူပ ါေပ၏။


ျမတ္စြာဘုရားသည္ အစိုးရျခင္း၊ တရားရွိျခင္း၊ အျခံအရံမ်ားျခင္ း၊ က်က္သေရ ရွိျခင္း၊ အလိုအတိုင္းျဖစ္ျခင္း၊ လံု႔လစြမ္းအားအျ ပည့္ရွိျခင္းဟူေသာ ဘုန္းေတာ္ ေျခာက္ပါးႏွင့္လ ည္း ျပည့္စံုေတာ္မူေပ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ''ဘဂဝါ''ဟူေသာ ဂုဏ္ေတာ္ ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူပါေပ၏။


၁၂။ မမံ ဟိ ေဝါ ဘိကၡေဝ အႏုႆရတံ ယံ ဘဝိႆတိ ဘယံ ဝါ ဆမၻိတတၱံ ဝါ ေလာမဟံေသာ ဝါ ေသာ ပဟီယိႆတိ။


၁၂။ ဤကဲ့သို႔ ငါဘုရား၏ ဂုဏ္ေတာ္ ေက်းဇူးေတာ္ တို႔ကို ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့ ၾကေလာ့။ ဘုရားဂုဏ္ကို ဆင္ျခင္ ေအာက္ေမ့မိသည္ရွိေသာ္ သင္တို႔အား ေၾကာက္ရြံ႔ျခင္း၊ တုန္လႈပ္ျခင္း၊ ၾကက္သီးေမြးညင္းထျခင္းဟူသမွ် ေပ်ာက္ကင္း သြားေပလိမ့္မည္။


၁၃။ ေနာ ေစ မံ အႏုႆေရယ်ာထ၊ အထ ဓမၼံ အႏုႆေရယ်ာထ-


၁၃။ အကယ္၍ ဘုရားဂုဏ္ကို မဆင္ျခင္၊ မေအာက္ ေမ့မိသည္ရွိေသာ္ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားထားေသာ တရားေတာ္၏ ဂုဏ္ေတာ္ကို ဤသို႔ ေအာက္ေမ့ သတိရၾက။


၁၄။ ''သြာကၡာေတာ ဘဂဝတာ ဓေမၼာ, သႏၵိ႒ိေကာ, အကာလိေကာ, ဧဟိပႆိေကာ, ၾသပေနယ်ိေကာ, ပစၥတၱံ ေဝဒိတေဗၺာ ဝိညဴဟီ''တိ။


၁၄။ တရားေတာ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားက ေကာင္းစြာ ေဟာၾကားထားေသာ တရားေတာ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ''သြာကၡာတ'' ဟူေသာ ဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုပါေပ သည္။


တရားေတာ္သည္ မ်က္ေမွာက္၌ပင္ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္ းသာကို ေပးတတ္ေသာ ေၾကာင့္ ''သႏၵိ႒ိက'' ဟူေသာ ဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုပါေပသည္။


တရားေတာ္သည္ အခါမလင့္ အက်ဳိးေပးတတ္ေသာေၾကာင့္ ''အကာလိက'' ဟူေသာ ဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုပါ ေပသည္။


တရားေတာ္သည္ လာပါ, ႐ႈပါ, က်င့္ၾကံပါဟူ၍ မပါပါေအာင္ ေခၚေဆာင္တိုက္ တြန္း ျပညႊန္းျခင္းငွာ ထိုက္ေသာေၾကာင့္ ''ဧဟိပႆိက'' ဟူေသာ ဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုပါေပသည္။


တရားေတာ္သည္ လူတို႔အား နတ္ရြာနိဗၺာန္သိ ပို႔ေဆာင္ ေပးတတ္ေသာေၾကာင့ ''ၾသပေနယ်ိက'' ဟူေသာ ဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုပါေပသည္။


တရားေတာ္သည္ ပညာရွိသူ ရွင္လူအေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းတို႔ အေနျဖင့္ အသီးသီး တစ္ဦးစီ တစ္ဦးစီ မိမိတို႔၏စိတ္၌ ကပ္၍ ေဆာင္ထားထိုက္ေသာ ေၾကာင့္ ''ပစၥတၱံ ေဝဒိတေဗၺာ ဝိညဴဟိ'' ဟူေသာ ဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုပါေပသည္။


၁၅။ ဓမၼံ ဟိ ေဝါ ဘိကၡေဝ အႏုႆရတံ ယံ ဘဝိႆတိ ဘယံ ဝါ ဆမၻိတတၱံ ဝါ ေလာမဟံေသာ ဝါ ေသာ ပဟီယိႆတိ။


၁၅။ ဤသို႔လွ်င္ တရားေတာ္၏ ဂုဏ္ေတာ္ကို ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့မိေသာသူအား ေၾကာက္ျခင္း၊ တုန္လႈပ္ျခင္း၊ ၾကက္သီးေမႊးညင္း ထျခင္းဟူသမွ် လံုးဝ ေပ်ာက္ကင္း သြားေပလိမ့္မည္။


၁၆။ ေနာ ေစ ဓမၼံ အႏုႆေရယာထ၊ အထ သံဃံ အႏုႆေရယ်ာထ-


၁၆။ အကယ္၍မ်ား ဘုရားဂုဏ္ကိုေသာ လည္းေကာင္း၊ တရားဂုဏ္ကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ မဆင္ျခင္ မေအာက္ေမ့ျဖစ္ပါ က ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သား သံဃာေတာ္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ေအာက္ေမ့ရာ၏။


၁၇။ ''သုပၸဋိပေႏၷာ ဘဂဝေတာ သာဝကသံေဃာ, ဥဇုပၸဋိပေႏၷာ ဘဂဝေတာ သာဝကသံေဃာ, ဉာယပၸဋိပေႏၷာ ဘဂဝေတာ သာဝကသံေဃာ, သာမီစိပၸဋိပေႏၷာ ဘဂဝေတာ သာဝကသံေဃာ, ယဒိဒံ စတၱာရိ ပုရိသယုဂါနိ အ႒,ပုရိသပုဂၢလာ၊ ဧသ ဘဂဝေတာ သာဝကသံေဃာ အာဟုေနေယ်ာ, ပါဟုေနေယ်ာ, ဒကၡိေဏေယ်ာ, အဥၨလီကရဏီေယာ, အႏုတၱရံ ပုညေကၡတၱံ ေလာကႆာ''တိ။


၁၇။ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သား သံဃာေတာ္သည္ နိဗၺာန္အက်ဳိးငွာ ေကာင္းေသာ အက်င့္ကိုသာ က်င့္ေတာ္မူတတ္ပါေပ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ''သုပၸဋိပေႏၷာ'' ဟူေသာဂုဏ္ရွိေပ၏။


သံဃာေတာ္သည္ နိိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ ္ရရွိေရးအတြက္ ေျဖာင့္မတ္စြာ လမ္းမွန္ေသာ အက်င့္ကိုသာ က်င့္ေတာ္မူပါေပ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ''ဥဇုပၸဋိပေႏၷာ' ' ဟူေသာ ဂုဏ္ ရွိေပ၏။


သံဃာေတာ္သည္ နိဗၺာန္ရရွိေရးႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ ေလ်ာက္ပတ္ေသာအက်င့္ကို သာ က်င့္ေတာ္မူပါေပ ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ''ဉာယပၸဋိပေႏၷာ' ' ဟူေသာ ဂုဏ္ရွိေပ၏။


သံဃာေတာ္သည္ အ႐ိုအေသျပဳျခင္းကို ခံယူထိုက္ေအာင္ အက်င့္သီလကို ေကာင္းစြာ ျဖည့္က်င့္ေတာ္ မူပါေပ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ''သာမီစိပၸဋိပေႏ ၷာ'' ဟူေသာ ဂုဏ္ရွိေပ၏။


ထိုဘုရားတပည့္ အရိယာသံဃာသည္ (အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ) အေရအတြက္ေလးစံု ပုဂၢိဳလ္ရွစ္ေယာက္ရွိေပ၏။ ထိုသံဃာေတာ္သည္ အေဝးမွ တကူးတကေဆာင္ယူ ၍ ပူေဇာ္သမႈျပဳျခင ္းကိုလည္း ခံယူထိုက္၏။ သို႔ျဖစ္၍ ''အာဟုေနေယ်ာ'' ဟူေသာဂုဏ္ရွိေပ၏။


ဧည့္သည္တို႔အားရည္စူး၍ အထူးျပဳလုပ္ထားေ သာ ပစၥည္းဝတၳဳတို႔ကိုလည္း မိမိအားလွဴလွ်င္ ေကာင္းစြာ ခံယူထိုက္ေပ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ''ပါဟုေနေယ်ာ''ဟူေသာ ဂုဏ္ရွိေပ၏။


ေလာက၌ အျမတ္ဆံုး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ ေသာ အလွဴကိုလည္း ထိုက္ထိုက္ တန္တန္ ခံယူႏိုင္ေပ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ''ဒကၡိေဏေယ်ာ'' ဟူေသာ ဂုဏ္ရွိေပ၏။


လူနတ္တို႔၏ ရွိခိုးျခင္းကိုလည္း ခံထိုက္၏။ သို႔ျဖစ္၍ ''အဥၨလီကရဏီေယာ'' ဟူေသာဂုဏ္ရွိေပ၏။


လူတို႔က ေကာင္းမႈတည္းဟူေသာ မ်ဳိးေစ့ကိုစိုက ္ပ်ဳိးရာ ႀကဲခ်ရာ အတုမရွိ လယ္ယာေျမေကာင္းသဖြယ္လည္း ျဖစ္၏။ သို႔ျဖစ္၍ ''အႏုတၱရံ ပုညေကၡတၱံ ေလာကႆ'' ဟူေသာ ဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေပ၏။


၁၈။ သံဃံ ဟိ ေဝါ ဘိကၡေဝ အႏုႆရတံ ယံ ဘဝိႆတိ ဘယံ ဝါ ဆမၻိတတၱံ ဝါ ေလာမဟံေသာ ဝါ ေသာ ပဟီယိႆတိ။


၁၈။ ဤသို႔လွ်င္ သံဃာေတာ္၏ဂုဏ္ေတာ္ ေက်းဇူးေတာ္တို႔ကို ဆင္ျခင္ေအာက္ ေမ့ ရာ၏။ သံဃာ့ဂုဏ္သို႔ စိတ္ညြတ္၍ အာ႐ံုျပဳမိေသာသင ္တို႔အား ေၾကာက္လန္႔ ျခင္း၊ တုန္လႈပ္ျခင္း၊ ၾကက္သီးေမြးညင္းထျခင္း ဟူသမွ် ကင္းေပ်ာက္သြား လိမ့္မည္။


၁၉။ တံ ကိႆ ေဟတု? တထာဂေတာ ဟိ ဘိကၡေဝ အရဟံ သမၼာသမၺဳေဒၶါ ဝီတရာေဂါ ဝီတေဒါေသာ ဝီတေမာေဟာ အဘီ႐ု အဆမၻီ အႏုၾတာသီ အပလာယီတိ။


၁၉။ ထိုစကားမွန္ေပ၏။ အေၾကာင္းမူကား ဝိပႆီ စေသာ ေရွးေရွးေသာ ဘုရားရွင္မ်ားနည ္းတူ ေကာင္းစြာပြင့္ထ ြန္းလာေသာ ငါဘုရားသည္ လူသူ ေလးပါးကင္းသည့္ ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္၌ပင္ မေကာင္းမႈကို မျပဳမလုပ္၊ ေကာင္းစြာ ကိုယ္တိုင္ သစၥာတရားျမတ္ကို ထိုးထြင္းသိျမင္ၿပီးျဖစ္၏။ တဏွာရာဂ လံုးဝကင္း၏။ အမ်က္ေဒါသ လံုးဝကင္း၏။ မသိေမာဟ လံုးဝ ကင္း၏။ အေၾကာက္အလန္႔မရွိ၊ ေၾကာက္၍တုန္လႈပ္ သည္ဟူ၍ လံုးဝမရွိ၊ ေၾကာက္လန္႔၍ ထြက္ေျပး သည္ဟူ၍လည္း ဘယ္ခါမွ်မရွိ၊ သို႔ေၾကာင့္ ဤသို႔ ေသာ ဘုရားဂုဏ္ တရားဂုဏ္ သံဃာဂုဏ္ကို အာ႐ံုညႊတ္၍ ၾကည္ညိဳစိတ္ထား ပြားမ်ားသူမွာ ေၾကာက္ျခင္း၊ တုန္လႈပ္ျခင္း၊ ၾကက္သီးေမြးညင္းထျခင္းဟူသမွ် ကင္းေပ်ာက္ရၿမဲ ျဖစ္ေလသည္။


၂ဝ။ ဣဒ မေဝါစ ဘဂဝါ၊ ဣဒံ ဝတြာန သုဂေတာ အထာပရံ ဧတဒေဝါစ သတၳာ။


၂ဝ။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤစကားကို မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္ ဆက္လက္၍ ဤသို႔တဖန္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူျပန္၏-


၂၁။ အရေည ႐ုကၡမူေလ ဝါ၊ သုညာဂါေရ ဝ ဘိကၡေဝါ။ အႏုႆေရထသမၺဳဒၶံ၊ ဘယံ တုမွာက ေနာ သိယာ။


၂၁။ ''ခ်စ္သားရဟန္းတ ို႔ သင္တို႔သည္ ေတာ၌ျဖစ္ေစ၊ သစ္ပင္ရင္း၌ ျဖစ္ေစ၊ ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္၌ ျဖစ္ေစ၊ ဘုရားဂုဏ္ကို သတိရၾက၊ သတိရလွ်င္ သင္တို႔ မေၾကာက္မရြံ႔ ေနႏိုင္ၾကလတၱံ႕။


၂၂။ ေနာ ေစ ဗုဒၶံ သေရယ်ာထ၊ ေလာကေဇ႒ံ နရာသဘံ။ အထ ဓမၼံ သေရယ်ာထ၊ နိယ်ာနိကံ သုေဒသိတံ။


၂၂။ လူနတ္တို႔၏ အႀကီးအျမတ္ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဂုဏ္ေတာ္ ကို မဆင္ျခင္ မေအာက္ေမ့ျဖစ္ၾက လွ်င္ သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာ ေဟာၾကားထားေသာ တရားေတာ္၏ဂုဏ္ကို သတိရၾက။


၂၃။ ေနာ ေစ ဓမၼံ သေရယ်ာထ၊ နိယ်ာနိကံ သုေဒသိတံ။ အထ သံဃံ သေရယ်ာထ၊ ပုညေကၡတၱံ အႏုတၱရံ။


၂၃။ တရားေတာ္၏ဂုဏ္ကို အမွတ္မရၾကလွ်င္ ေကာင္းမႈမ်ဳိးေစ ့စိုက္ပ်ဳိးရာ အတုမရွိ လယ္ေျမေကာင္း ႏွင့္တူေသာ သံဃာေတာ္၏ ဂုဏ္ေတာ္ကို ဆင္ျခင္ ပြားမ်ားၾက။


၂၄။ ဧဝံ ဗုဒၶံ သရႏၲာနံ၊ ဓမၼံ သံဃဥၥ ဘိကၡေဝါ။ ဘယံ ဝါ ဆမၻိတတၱံ ဝါ၊ ေလာမဟံေသာ န ေဟႆတိ။


ဓဇဂၢသုတၱံ နိ႒ိတံ။


၂၄။ ဤကဲ့သို႔ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေက်းဇူးေတာ္ ဂုဏ္ေတာ္ကိုျဖစ္ေစ၊ တရားေတာ္ ျမတ္၏ ေက်းဇူးေတာ္ ဂုဏ္ေတာ္ကိုျဖစ္ေစ၊ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ေက်းဇူးေတာ္ ဂုဏ္ေတာ္ကိုျဖစ္ေစ ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့ သည္ရွိေသာ္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း၊ တုန္လႈပ္ျခင္း၊ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထျခင္းဟူသမွ် လံုးဝ မျဖစ္ေပၚလတၱံ႕။


ဓဇဂၢသုတ္ေတာ္ ျမန္မာျပန္ျပီး၏ ။


No comments:

Post a Comment

"ဟိတ္”ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ အ႐ွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ အေျချပဳပဌာန္းကိုဖတ္ရင္း နားမလည္ဘူးျဖစ္ေနတယ္ ပာိတ္ ဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာလဲ ဘု၇ား ။ ေႏြးေႏြးေအာင္ ( ေနျပည္ေတာ္ ) ဘာသာေရး အေမးအေျဖကို တကယ္တမ္းေတာ့ မေျဖခ်င္ပါဘူး။ ဘာသာေရး အေမးအေျဖဆိုတာက ပညာရွင္ၾကီးမ်ားရဲ့ အရာလို႔ ယုံၾကည္ထားမိလို႔ပါ။ အခုေတာ့ ေျဖရေတာ့မယ္။ ေျပာျပရေတာ့မယ္။ ကိုယ္ေပးလိုက္တဲ့ စာအုပ္ကို ဖတ္ေနတယ္ဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္တာဝန္နဲ႔ မကင္းဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဘာသာေရး စာေတြဖတ္တယ္ဆိုေတာ့လည္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝမ္းသာရမွာပါ။ အသိတစ္ေယာက္ကို ေျပာျပတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ေပါ့ ဟိတ္ဆိုတာကို နားမလည္းဘူးဆိုေတာ့ ''ေဟတု ပစၥေယာ'' ဆိုတဲ့ ဟိတ္ကိုေျပာတာထင္တယ္။ ေဟတု ဆိုတဲ့ ပါဠိကို ျမန္မာတို႔က ဟိတ္ လို႔ ျမန္မာသံနဲ႔ ေခၚလိုက္ၾကတယ္ ကုသလဆိုတဲ့ ပါဠိကို ကုသိုလ္ ေျပာသလိုမ်ိဳးေပါ့ ။ အဓိပၸါယ္က ေဟတု (ဟိတ္) ဆိုတာ ျမန္မာလို အေၾကာင္းတရား လို႔ေျပာတာပါ။ အေၾကာင္းတရားဆိုတာ ဘာကိုျဖစ္ေစတတ္တဲ့ အေၾကာင္းတရားလည္းဆိုေတာ့ သာမာန္အားျဖင့္ ကုသိုလ္ နဲ႔ အကုသိုလ္ သို႔မဟုတ္ ေကာင္းတာ နဲ႔ မေကာင္းတာကို ျဖစ္ေစတတ္ အေၾကာင္းတရားကို ေဟတု ဟိတ္လို႔ေခၚတာပါ။ အဲဒီ ဟိတ္ကလည္း (၆)မ်ိဳးရွိပါတယ္၊ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ နဲ႔ အေလာဘ အေဒါသ အေမာဟ ပါ ေရွ႔သုံးပါးက အကုသိုလ္ မေကာင္းက်ိဳးကို ျဖစ္ေစတတ္ျပီး ေနာက္သုံးပါးကေတာ့ ကုသိုလ္ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ေစတတ္တဲ့ တရားပါ။ အဲဒါကိုပဲ ဟိတ္(၆)ပါးလို႔ေခၚျပန္ပါတယ္။ ေလာဘကို လိုခ်င္ျခင္း တပ္မက္ျခင္းလို႔ ဆိုရင္ အေလာဘကို မလိုခ်င္ျခင္း မတပ္မက္ျခင္းလို႔ ဆိုရမွာပါ ။ လိုခ်င္ တပ္မက္ျခင္း မရွိတဲ့သူအတြက္ ေပးကမ္းျခင္း စြန္႔လႊတ္ျခင္းဆိုတဲ့ စာဂ တရား သို႔မဟုတ္ ဒါနတရားဟာ အလိုလိုျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လိုခ်င္တပ္မက္ျခင္း ရွိသူအတြက္ကေတာ့ သူတစ္ပါး ၾကီးပြါးခ်မ္းသာတာကို မနာလို မရႈစိတ္ ျဖစ္ျခင္း ဣႆာ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းမ်ားကို တြန္႔တိုျခင္း ႏွေျမာျခင္း မစၦရိယ ။မစၦရိယဆိုလို႔ တဆက္တည္း ေျပာလိုက္ပါဦးမယ္ ၊ စကားစပ္လို႔ မစၦရိယကလည္း (၅)ပါးရွိတယ္၊ ၁။ အာဝါသ မစၦရိယ ၂။ လာဘ မစၦရိယ ၃။ ကုလ မစၦရိယ ၄။ ဝဏၰ မစၦရိယ ၅။ ဓမၼ မစၦရိယ အာဝါသ မစၦရိယ - မစၦရိယကေတာ့ အေပၚမွာေျပာခဲ့တဲ့ အတိုင္းမွတ္ျပီး အာဝါသ ဆိုတာက ေနရာ ၊ ေနရာထိုင္ခင္းနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး ႏွေျမာတြန္႔တိုတာကို ေျပာတာပါ။ တိုက္ေတြ ျခံေတြကို မဆိုထားနဲ႔ အယုတ္ဆုံး ပြဲၾကည့္လို႔ ကိုယ့္ဖ်ာမွာ သူမ်ား ထိုင္မွာစိုးလို႔ ေျခေထာက္ကို ကားႏိုင္သမွ် ကားျပီးထိုင္တာဟာလည္း မစၦရိယ ပါပဲ အာဝါသ မစၦရိယေပါ့။ အဲ့လို မဟုတ္ဘဲ ေအာ္… သူလည္း ထိုင္ပါေစ ဆိုျပီး ေနရာေလး ေပးလိုက္ရင္ အာဝါသ ဒါန ေနရာထိုင္ခင္း အလွဴျဖစ္သြားမွာေပါ့။ လာဘ မစၦရိယ -လာဘ္ရျခင္း၌ ႏွေျမာတြန္႔တိုျခင္း ၊ သူမ်ားရမည့္ အခြင့္ေရးေကာင္းေတြကို လက္လႊတ္ေအာင္ ဆုံးရႈံးေအာင္ ပ်က္စီးေအာင္ ၾကံစည္ ေျပာဆို လုပ္ေဆာင္တဲ့ သူဟာ လာဘ မစၦရိယ ျဖစ္သူပါ။ ကုလ မစၦရိယ- ကုလ ဆိုတာက အမ်ိဳးပါ ဒါေပးမယ့္ ေဆြးမ်ိဳးေတာ္တဲ့ အမ်ိဳးကိုသာ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရဟန္းေတာ္မ်ားဆို ဒကာ ဒကာမ၊ လူမ်ားဆို ဟိုသူငယ္ခ်င္းကို ဒီသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ မိတ္ဆက္မေပးႏိုင္တာ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ရင္ သူက ကိုယ့္ထက္ ဟိုသူငယ္ခ်င္းကို ပိုျပီးခင္မင္ ရင္ႏွီးသြားမွာ စိုးတာမ်ိဳး အယုတ္ဆုံး ကိုယ္ခ်စ္သူက သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလး ေကာင္မေလးေတြနဲ႕ စကားေျပာတာကို '' ေနာက္ကို သူနဲ႔ စကားမေျပာနဲ႔ ေရာေရာေႏွာေႏွာ မေနနဲ႔ မၾကိဳက္ဘူး" ဆိုတာေတြဟာ မစၦရိယရဲ့ အစြမ္းေလးေတြပါ ကုလ မစၦရိယ ေပါ့ ။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ အဲဒီလို မစၦရိယ ေလးျဖစ္မွ ခ်စ္တယ္ထင္ျပန္ပါတယ္တဲ့။ ဝဏၰ မစၦရိယ- ဝဏၰ ဆိုတာ ရုပ္အဆင္းကို ေျပာတာပါ၊ ကိုယ္လွတာေခ်ာတာကို သူမ်ားၾကည့္ရင္ သေဘာက်ေပမယ့္ ၾကည့္တဲ့လူက ကိုယ့္ေက်ာ္ျပီး ဟိုဘက္က ကိုယ့္ထက္ ေခ်ာတဲ့လွတဲ့သူကို ၾကည့္ေနရင္ စိတ္က ဟိုကအလွေပၚမွာ ႏွေျမာတြန္႔တိုတာမ်ိဳးေပါ့ ဥပမာ ေဒဝဒတ္ေလာင္းဟာ ဘဝတစ္ခုမွာ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္ျပီး ဆင္ျဖဴေတာ္ၾကီးစီး တိုင္းခန္းလွည့္လည္ေတာ့ လူေတြက ဆင္ျဖဴေတာ္ၾကီး လွေၾကာင္း ယဉ္ေၾကာင္း ေျပာလို႔ သူလိုရွင္ဘုရင္ကိုေတာ့ မေျပာပဲ ဆင္ကိုေျပာရမလားဆိုျပီး ဆင္ျဖဴေတာ္ကို သတ္လိုက္တဲ့ အျဖစ္ဟာ ဝဏၰ မစၦရိယေပါ့ ။ ဓမၼ မစၦရိယ- ဒီဓမၼ မစၦရိယက ေတာ္ေတာ္ေလး ဆန္းတဲ့ မစၦရိယပါပဲ ၊ ကိုသိထားတဲ့ အသိပညာ ဗဟုသုတေတြကို သူမ်ားကို ေျပာမျပခ်င္တာ သူမ်ားသိသြားမွာ စိုးတာ၊ ဓမၼ မစၦရိယ ျဖစ္တဲ့လူဟာ သာမန္ပုဂၢိဳလ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး အသိပညာ သိုု႔မဟုတ္ ဗဟုသုတ ရွိတဲ့လူေတြသာ အျဖစ္မ်ားလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေျပာမ်ားၾကတယ္ေလ " သိခ်င္ရင္ ဝယ္ဖတ္" တို႔ " ဆရာသား ခ်န္တယ္ " တို႔ ဆရာသားခ်န္တယ္ ဆိုလို႕ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ လကၡဏာေတာ္ေတြကို သတိရမိတယ္ ျမတ္စြာဘုရား ပါရမီျဖည့္စဉ္တုန္းက သူဆရာျဖစ္တဲ့ ဘဝတိုင္းမွာ တပည့္ေတြကို ပညာသင္ေပးတဲ့ အခါ ဆရာသား မခ်န္ပဲ ပညာကုန္ သင္ေပးတဲ့ ေကာင္းမႈ႕ေၾကာင့္ ဘုရားျဖစ္တဲ့ ဘဝမွာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ ေျခေထာက္ေတာ္မ်ားဟာ သာမန္လူေတြလို ေနာက္ေျခသလုံးမွာဘု ထြက္ ေရွ႕ကအရိုးထြက္ မေနပဲ ဧဏီ သားေကာင္လို အသားဆိုင္ဟာေရွ႕ေနာက္ညီမွ်ျပီး ေျပျပက္ေခ်ာေမႊ႕တဲ့ ( ဧဏီဇဃၤတာ) လကၡဏာေတာ္ တစ္ခုအေနနဲ႔ အက်ိဳးေပးတာပါတဲ့ တနည္းအားျဖင့္ ဒါဟာ ဓမၼ မစၦရိယ ကင္းျခင္းရဲ့ အက်ိဳးလို႔ ေျပာရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ေဒါသ - စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္ မုန္းတီးျခင္းဆိုရင္ အေဒါသ ကေတာ့ စိတ္မဆိုး စိတ္မေကာက္ ခ်စ္ခင္ျခင္း ေမတၱာတရားေပါ့ ။လူအမ်ားစုက ေမတၱာရွိတယ္ ေမတၱာထားတယ္လို႔ အေျပာမ်ားၾကေပမယ့္ အေဒါသရွိတယ္ အေဒါသထားတယ္လို႔ ေျပာတာကိုေတာ့ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါဘူး။ အေဒါသရွိတယ္ အေဒါသထားတယ္လို႔ ေျပာမယ္ဆိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေခတ္မွာ မိုက္တယ္ ဆိုတဲ့စကားေတာင္ ေကာင္းတယ္ သေဘာက်တယ္ ႏွစ္သက္တယ္ လက္ခံတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာ အဓိပါၸယ္အေနနဲ႔ သုံးေနတယ္ဆိုေတာ့ ေမတၱာကို ညႊန္းဆိုတဲ့ အေဒါသကိုလည္း ေမတၱာထားတယ္ ေမတၱာရွိတယ္ အစား အေဒါသရွိတယ္ အေဒါသထားတယ္လို႔ ေျပာရင္ ရမွာပါ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ အေဒါသဆိုတာ ေမတၱာကိုေျပာတာျဖစ္လို႔ပါ။ ေမာဟ - အမွန္ကို မသိျခင္း ဆိုေတာ့ အေမာဟက အမွန္ကိုသိျခင္း ပညာေပါ့ အဲဒီ ပညာကို တစ္လုးံခ်င္း အဓိပၸါယ္က ပ- အမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ ညာ- သိတယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သိျခင္း ပညာ ၊ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို အမ်ိိဳးမ်ိိိဳး ဘက္ေပါင္းစုံက သိတာ ပညာပါ ။ တစ္ဖက္သက္ အျမင္ရွိတာမ်ိဳးကို ပညာလို႔ေခၚလို႔မရပါဘူး၊ ေမာဟ ဆိုတဲ့ အမွန္ကို မသိျခင္းျဖစ္လာျပီဆိုရင္ လိုခ်င္ျခင္း ေလာဘလည္း ျဖစ္လာႏိုင္သလို ေဒါသလည္း ျဖစ္လို႔ လြယ္သြားပါျပီ။ ဥပမာေလး တစ္ခုေျပာျပပါ့မယ္ တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္ ျမစ္ထဲေျမာျပီး ကၽြန္းေပၚေရာက္သြားတယ္ ကၽြန္းေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဦးေခါင္းေပၚမွာ သင္တုန္းစက္ၾကီးရဲ့ လွီးျဖတ္တဲ့ဒဏ္ကို ဆင္းရဲစြာခံစားေနရပါတယ္။ အဲဒီ သင္တုန္းစက္ၾကီးကို ၾကာပန္းၾကီး ပန္ထားတယ္ ထင္ျပီး မရမက ေတာင္းျပီး သူေခါင္းမွာပန္ပါတယ္ ။ ေခါင္းေပၚေရာက္ေတာ့ သူထင္သလို ၾကာပန္းမဟုတ္ဘဲ သင္တုန္းစက္ၾကီး ျဖစ္ေနျပီး အဲ႔ဒီသင္တုန္းစက္ လွီးျဖတ္တဲ့ဒဏ္ကို သူဟာ ဆင္းရဲစြာ ခံရပါတယ္တဲ့ ။ သင္တုန္းစက္မွန္း မသိလို႔ လိုခ်င္ခဲ့တာပါ တနည္းအားျဖင့္ အမွန္ကို မသိျခင္း ေမာဟေၾကာင့္ လိုခ်င္ျခင္း ေလာဘျဖစ္တာပါ ။ ေနာက္ဥပမာ တစ္ခုေျပာပါဦးမယ္ စာေတာ့ နည္းနည္းရွည္သြားျပီထင္တယ္။ တစ္ရက္မွာ စိတ္က်န္းမာေရး ပါရဂူဆရာဝန္ၾကီး ေဆးရုံထဲမွာ လွည့္လည္ေတာ့ လူနာတစ္ေယာက္က ဆရာဝန္ၾကီးကို မၾကားဝံ႕ မနာသာ စကားမ်ားနဲ႔ ဆဲတယ္။ ဒါကို ဆရာဝန္ၾကီးက စိတ္မဆိုးပဲ ျပဳံးေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ? ဆရာဝန္ၾကီးက ဒီလူဟာ စိတၱဇ ေဝဒနာသည္မွန္း သိလို႔ပါ။ေရာဂါသည္ရဲ့ အေျခေနမွန္ကို သိလို႔ပါ။ အကယ္၍ ဆရာဝန္ၾကီးက ဒီလူအေၾကာင္း မသိဘူးဆိုရင္ ဆရာဝန္ၾကီး စိတ္ဆိုးေဒါသ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ အဲသလိုပါပဲ အမွန္ကို မသိျခင္းေမာဟက စိတ္ဆိုျခင္း ေဒါသ ၊ လိုခ်င္ျခင္း ေလာဘ ျဖစ္ႏိုင္သလို ဆရာဝန္ၾကီးလို ေဝဒနာသည္ရဲ့ အေၾကာင္းမွန္ကို သိျခင္း အေမာဟ(ပညာ)က စိတ္မဆိုးျခင္း အေဒါသ(ေမတၱာ)ကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါက ေဟတု(ဟိတ္ ၆ပါး)ရဲ့ အက်ဥ္းသိလြယ္ရုံ မွ်သာပါ။ ဒါဆိုရင္ ဟိတ္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္ ။ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟကို အေတာ္ၾကီး ရင္းႏွီးေနေပမယ့္ အေလာဘ အေဒါသ အေမာဟကေတာ့ ပါဠိစာနဲ႔ အထိအေတြ႔အားနည္းတဲ့သူ အတြက္ေတာ့ နည္းနည္းနားရႈပ္တတ္ပါတယ္။ လြယ္လြယ္မွတ္လိုက္ေပါ့ အေလာဘ အေဒါသ အေမာဟေတြမွာ ပါတဲ့ အ -ဆိုတဲ့စကားလုံးေလဟာ no သို႔မဟုတ္ negative ဆိုတာကို ေျပာတာလို႔ စိတ္ထဲကမွတ္ထားလိုက္ရင္ လြယ္ပါတယ္။ က်မ္းကိုး အရွင္ဇနကာဘိဝံသ ၏ အေျချပဳပ႒ာန္း ။ ။ အေျချပဳသျဂႋဳဟ္ လယ္တီဆရာေတာ္ ၏ ပါရမီ ဒီပနီ ငါးရာ့ငါးဆယ္ အႏွစ္ခ်ဳပ္ မိလိႏၵ ပဉွာ(ကုသလာကုသလသမဝိသမ) ဇာတကအ႒ကထာ(၁) ဒုေမၼဓဇာတက ashinjawtika

from ျဖိဳးမင္းေဇာ္ http://ift.tt/2vPEFCf via IFTTT