သပိတ္သြတ္လြတ္တရား -မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီး http://ift.tt/2xSWEqF

from ျဖိဳးမင္းေဇာ္ http://ift.tt/2vPEFCf
via IFTTT

“ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာဂႏၶာရံု ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ၾသဝါဒမ်ား ” http://ift.tt/2xTOwq5

from ျဖိဳးမင္းေဇာ္ http://ift.tt/2vPEFCf
via IFTTT

သပိတ္သြတ္လြတ္တရား***မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီး

" သပိတ္သြတ္လြတ္တရား "
--------------------------------
သီတင္းက်ြတ္ၿပီဆိုေတာ့ လသာသာ မီးထြန္း ပူေဇာ္ရလို႔ ေပ်ာ္ၾက ရႊင္ၾကတယ္။ မိဘ ဆရာသမားေတြ ကန္ေတာ့ရလို႔လည္း ဝမ္းသာရတယ္ ဆိုတာေတာ့ ေကာင္းတဲ႔ ေစတနာေတြ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ တို႔ခႏၶာႀကီးကေတာ့ သီတင္းမက်ြတ္ခင္ ဝါဆိုဦးကထက္ ယခု သီတင္းက်ြတ္က ေသဖို႔ရာ ပိုနီးသြားတယ္။ ဘယ္လိုမ်ား ထင္ေနၾကသလဲ ဝမ္းနည္းစရာပဲလား ဝမ္းသာစရာပဲလားလို႔ ေမးရင္ျဖင့္ ေၾသာ္.. ေသခါနီး သြားတာပဲလို႔ မွတ္ပါ။
ဒီေတာ့ မေသရာ ရွာဖို႔ရာ အလုပ္သည္ ခရီး ေရာက္ထားဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ဒီဘဝေတာ့ အတိတ္က ဆုေတာင္း အဝိဇၨာ သခၤါရေတြကို က်ဳပ္တို႔ မေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ႔လို႔ အခုဘဝမ ဝိညာဏ္ နာမ္ရုပ္ သဠာယတန ဖႆ ေဝဒနာ ဆိုတဲ႔ ခႏၶာငါးပါး ရထားေတာ့ ဇာတိ ဇရာ မရဏ ကလည္း လားရေတာ့မွာပဲ။ ဒီအို နာ ေသ လားရျငားေသာ္လည္းတဲ႔.. မေသရာ ရွာတဲ႔အလုပ္ကို ေတြ႕ရလို႔ ဝမ္းသာၾကပါလို႔လည္း သတိေပးလိုက္ ပါတယ္။
ကဲ.. ဒီေန႔ ေဟာတဲ႔ တရားက အဂုတၱိဳရ္ ပါဠိေတာ္ႀကီးမွာ ဘုရားကိုယ္တိုင္ ေဟာလို႔ သစၥာသိၿပီး ေသတဲ႔ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ ဘာမွပူစရာ မရွိပံုကို ျပန္လည္ ေဟာၾကားျခင္း ျဖစ္တယ္။ အတိတ္ဘဝက သစၥာေလးပါး မသိေတာ့ အဝိဇၨာနဲ႔ ေနခဲ႔ၾကတယ္။ အကုသိုလ္အလုပ္ေတြလည္း လုပ္ခဲ႔ၾကတယ္ဆိုေတာ့ သခၤါရေတြေပါ႔ဗ်ာ။ ဗုဒၶဘာသာ ဆိုေပမဲ႔ သစၥာကိုမသိေတာ့ ကုသိုလ္ရိုးရိုး လုပ္တာလား ေနာက္ဘဝ လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာ ျဖစ္ခ်င္လို႔ လုပ္တာလားလို႔ ေမးရင္ ဘယ့္ႏွယ္ ေျဖမလဲ.. (လူခ်မ္းသာနတ္ခ်မ္းသာ ျဖစ္ခ်င္လို႔ပါဘုရား)
ဒါျဖင့္ ကုသိုလ္ကံနဲ႔ တဏွာနဲ႔ ေရာေနတယ္။ ကုသိုလ္လုပ္တာက ကုသိုလ္ရမယ္ လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာ ျဖစ္ခ်င္တာက တဏွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုေရာတယ္ ဆိုကထဲက အဝိဇၨာ ပစၥယာ သခၤါရ ျဖစ္မသြားဘူးလား... ။ အတိတ္က အဝိဇၨာဆိုတာ ကိေလသဝဋ္ သခၤါရဆိုတာ ကမၼဝဋ္ ဒီ ၂ပါးကို လုပ္ခဲ႔တယ္။ မသိတဲ႔ အဝိဇၨာက ကိေလသဝဋ္ ကုသိုလ္ျပဳၿပီး လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာ ဆုေတာင္းတာက ကမၼဝဋ္။ ကိေလသဝဋ္ ကမၼဝဋ္ေတြ ျပဳၿပီး စုေတ မေန ေသလြန္တဲ႔အခါ ဝိညာဏ္ဆိုတဲ႔ ပဋိသေႏၶ ဝိညာဏ္ကို ရပါတယ္။
ပဋိသေႏၶ ဝိညာဏ္႐ရင္ နာမ္ရုပ္ ေပၚရမယ္။ နာမ္ရုပ္ ေပၚလို႔ရွိရင္ မ်က္စိ နား ႏွာ လွ်ာ ကိုယ္ စိတ္မေပၚဘူးလား။ ေပၚလာရင္ ဖႆ ေဝဒနာ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ခႏၶာငါးပါးဟာ ဘာသစၥာတံုး... (ဒုကၡသစၥာပါဘုရား) ဒီဒုကၡသစၨာကိုေတာ့ ဝိပါကဝဋ္ထဲ သြင္းလိုက္ပါ။ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးသည္ ေကာင္းေကာင္း ရထားတာလား ဝဋ္သင့္ ေနတာလား။ ခႏၶာႀကီးဟာ ဝိပါကဝဋ္လို႔ မွတ္လိုက္စမ္းပါ။
ဒုကၡကို ပင္လယ္ ေဝေနၿပီး သားပူ သမီးပူ ေဆြပူ မ်ိဳးပူ မင္းပူ စိုးပူေတြနဲ႔ ဝိပါကဝဋ္ႀကီးဟာ ဘာသစၥာပါလိမ္႔.. (ဒုကၡသစၥာပါဘုရား) သားပူလည္း ဒုကၡသစၥာပဲ သမီးပူလာရင္လည္း ဒုကၡသစၥာပဲလို႔ ဉာဏ္ႏွလံုးသြင္းၿပီးေန။ ဒီလိုႏွလံုးသြင္း လိုက္ရင္ ဒါသစၥာသိတာပဲ။ သစၥာသိေစခ်င္လြန္းလို႔ တိုက္တြန္းတာကို ဘုန္းႀကီးလြန္တယ္လို႔ မဆိုနဲ႔။ ကိုယ္က ကိစၥ မၿပီးေသးလို႔ ဒီေလာက္ တိုက္တြန္း ေနတာလို႔မွတ္ပါ။ ဒီဘဝတြင္ ကိစၥၿပီးေစခ်င္လြန္းလို႔ သစၥာသိၿပီး ပုဂၢိဳလ္ဟာ သုဂတိမွတစ္ပါး ဘယ္မွ မသြားဘူး ဆိုတာ ေပၚၿပီလား။
ငါေသရင္ ဘာမ်ားျဖစ္ဦးမလဲဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြးနဲ႔။ တို႔ခႏၶာေပၚသ၍ ဒုကၡသစၥာပဲဆိုတာ သိတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေသရင္ နတ္ရြာ သုဂတိမွ တစ္ပါး ဘယ္မွ မသြားဘူးဆိုတာ ဧကန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်။ အားေပးစကားလား သစၥာသိရင္ သံသရာမလည္ဘူး ဆိုတာ ေသခ်ာတဲ႔တရားလား။ (သစၥာသိရင္ သံသရာ မလည္တဲ႔တရားပါဘုရား)
အေလာင္းေကာင္ အသုဘႀကီးတစ္ခု မလႊဲသာလို႔ ဒီေက်ာင္းေပၚ ထားမယ္ဆိုပါေတာ့.. ဒီအသုဘႀကီးထဲက ဘာေတြထြက္လာမွာလဲ ေမးရင္ နားထဲကထြက္လည္း သုဘထြက္မလား အသုဘ ထြက္မလား.. ပါးစပ္ထဲက ႏွာေခါင္းထဲက မ်က္စိထဲက ထြက္တာ သုဘထြက္မလား အသုဘထြက္မလား။ (အသုဘပါဘုရား) နဂိုက ဘာမို႔လို႔ ဘာထြက္တာတံုး.. (အသုဘမို႔လို႔ အသုဘထြက္ပါတယ္ဘုရား) ဒီေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ဘာသစၥာတံုး.. (ဒုကၡသစၥာပါဘုရား)။
အသုဘႀကီးထဲက က်င္ႀကီးထြက္လာ က်င္ငယ္ ထြက္လာ ေခ်ြးထြက္လာ ေရာင္ေဖာလာ ေသြးျပည္ ေတြထြက္လာ အသုဘေတြ ထြက္လာတာပဲ။ ၿငိမ္ေနတဲ႔စိတ္ကေရာ ႀကံေနတဲ႔စိတ္ကေရာ ဒုကၡသစၥာပါပဲ။ ပစၥဳပၸန္ဘဝမွာ ေပၚခ်င္ရာေပၚ ဒုကၡသစၥာခ်ည္ပဲဆိုတာ မေသခ်ာဘူးလား။ ဒါျဖင့္ ဒုကၡသစၥာ မသိေသးဘူးလို႔ ဆိုၾကမွာလား။ ဒီအသိနဲ႔ ေသရင္ အပါယ္မက်ဘူး ဆိုတာ လက္ကိုင္ ထားရမယ္။ မပ်င္းနဲ႔.. ဒီအသိ႐ၿပီးရင္ ေသခ်င္းဆိုး မရွိေတာ့ဘူး။ သစၥာသိသူအတြက္ ပဋိစၥသမုပၸ့ဒ္ မရွိေတာ့ဘူး။
သစၥာသိတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္မွာ ဒီခႏၶာကေန ေနာက္ခႏၶာ မလိုခ်င္ မစြဲလန္းေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတည္း မဂ္ေပၚသြားတယ္။ ဒုကၡသစၥာက အမွန္သိတာ မဂၢသစၥာက ျဖတ္ခ်တာ ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္သိရင္ျဖင့္ "ငါေသရင္ ဆြမ္းမသြတ္နဲ႔ေဟ႔" လို႔ အိမ္မွာ မွာခဲ႔။ ဘယ္လိုမွာမတုန္း... (ငါေသရင္ ဆြမ္းမသြန္နဲ႔ပါ ဘုရား) သစၥာသိတဲႊသူ သံသရာျပတ္တယ္။ ေအာက္အပါယ္ေလးပါး ငရဲ တိရစၧာန္ ၿပိတၱာ အသူရကယ္ ေရာက္မွ ဆြမ္းသြတ္ရမွာကိုးဗ်။
ခုေတာ့ သစၥာသိတဲ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဆြမ္းသြတ္စရာ ရွိေသးရဲ႕လား... (မရွိပါဘုရား) ကိုယ္႔တိုင္လည္း သိေအာင္လုပ္ပါ။ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ဘာေပၚေပၚ ဘာသစၥာတံုး... (ဒုကၡသစၥာ) သိတာက... (မဂၢသစၥာ) ေသသြားတာက... (သမုဒယသစၥာ) ေနာင္ခႏၶာ မလာတာက... (ဒုကၡနိေယာဓသစၥာပါဘုရား)။ ဒါျဖင့္ ငါေသရင္ သပိတ္မသြတ္နဲ႔လို႔ မွာရဲၿပီလား.. (မွာရဲပါၿပီဘုရား) မွာျဖစ္ေအာင္မွာပါ ေသမွ အရွက္ကြဲ မခံပါနဲ႔။
၁၃၂၄ သီတင္းက်ြတ္လျပည့္ေန႔ 12.10.1962 တြင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရား ခႏၶာဝန္မခ်မီ ၄ရက္အလို ေဟာၾကားခဲ႔ေသာ ငါေသရင္ သပိတ္မသြတ္နဲ႔ တရားေတာ္မွ ဓမၼ သုတ မွ်ေ၀ပါ၏။
ဓမၼ သုတ

“ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာဂႏၶာရံု ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ၾသဝါဒမ်ား ”

“ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာဂႏၶာရံု ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ၾသဝါဒမ်ား ”
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
“သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္၏ အစြမ္းသံုးပါး”
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
၁။ သိရန္မွန္က, မက်န္ရေအာင္, လံုးဝစံုလင္, အကုန္ျမင္, သဗၺဥ္ဉာဏ္ေတာ္ အစြမ္းတည္း။
၂။ သိသည့္တရား, မ်ားအျပား၌, ေဟာထားစဖြယ္, နည္းသြယ္သြယ္ကို, ျခယ္လွယ္စံုလင္, အကုန္ျမင္, သဗၺဥ္ဉာဏ္ေတာ္ အစြမ္းတည္း။
၃။ ကၽြတ္ထိုက္ၾကေပ, မ်ားေဝေန၏, ဣေျႏၵစရိုက္, သူ႔အႀကိဳက္ကို, ႏႈိက္ခၽြ
တ္စံုလင္, အကုန္ျမင္, သဗၺဥ္ဉာဏ္ေတာ္ အစြမ္းတည္း။
ဉာဏ္ေတာ္စြမ္းပကား, ဤသံုးပါးေၾကာင့္, အမ်ားေဝေန, ကၽြတ္လြတ္ေစဖို႔, မေနမနား, သက္ေတာ္အားျဖင့္, ႀကီးမားေလဘိ, ရွစ္ဆယ္ျပည့္၍, ပရိနိဗၺာန္, စံသည့္တိုင္ေအာင္, သယ္ယူေဆာင္, ဘုန္းေခါင္ ငါတို႔ ဘုရားတည္း။
-----------------------------------------
“ဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူရျခင္း၏ ရလာဘ္”
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ဘုရားရွင္ေတာ္, မပြင့္ေပၚလွ်င္, လူေတာ္အမ်ား, စိတ္ေကာင္းထားလည္း, ဤကားကုသိုလ္, အကုိသိုလ္ႏွင့္, ထိုထိုဘံုဘဝ, မသိရ, မ်ားလွ အျပစ္ေတြ။
ဘုရားရွင္ေတာ္, ပြင့္ထြန္းေပၚ၍, ေဟာေဖာ္ညႊန္ၾကား, ျမတ္တရားေၾကာင့္, ဤကားကုသုိလ္, အကုသိုလ္ႏွင့္, ထိုထိုဘံုဘဝ, သိၾကရ, မ်ားလွ ေက်းဇူးေတြ။ ေက်းဇူးေတာ္ရင္, ဘုရားရွင္ကို, ေန႔စဥ္မျပတ္, ေက်းဇူးဆပ္ဖို႔, အျမတ္ရတနာ, သာသနာ၏, ႏွစ္ျဖာဝန္ထမ္း, လြန္ႀကိဳးပမ္း, လူစြမ္း ျပၾကေစ။
-----------------------------------------
“သံေဝဂဝတၳဳ ရွစ္ပါး”
•••••••••••••••••••••••
အမိဝမ္းေခါင္း, ဆယ္လေညာင္းမွ်, ေအာင္းခဲ့ရေခ်, တည္သေႏၶႏွင့္, လူ႔ေျပလူ႔ရြာ, ေရာက္ျပန္ပါလည္း, အို နာ ေသေရး, ဒုကၡေဘးေၾကာင့္, စိတ္ေအးကိုယ္ခိုင္, မေနႏိုင္ခဲ့, ဆိုင္ဆိုင္ဒုကၡ, ခံၿပီးမွလည္း, မ်ားလွပါယ္ရြာ, ေရာက္ၾကရွာ၏။ အတီတာေရွး, ဤဝဋ္ေဘးႏွင့္, ေနာင္ေရး နာဂါတ္, ဒုကၡထပ္လိမ့္, မျပတ္ခုခါ, ျဖစ္တံုးမွာလည္း, အစာရွာရ, ထိုဒုကၡေၾကာင့္, ေန႔ညမဟူ, ကိုယ္စိတ္ပူ၍, သူသူငါငါ, မသက္သာသည္, ရွစ္ျဖာသံေဝ ရေၾကာင္းတည္း။
-----------------------------------------
ငရဲရွိတယ္, တိစၧာန္ရွိတယ္, ၿပိတၱာရွိတယ္, လူနံု လူမြဲ လူဆင္းရဲ ရွိတယ္, ေသရဦးမယ္ သတိထား။
-----------------------------------------
“မီး ၁၁-ပါး”
•••••••••••••
သူသူငါငါ, ျဖစ္ေလရာဝယ္, ဦးစြာႀကိဳဆီး, ဇာတိမီးက, အၿပီးပံုေသ, ေလာင္ျမိဳက္ေလ၏။ မေသြတစ္သီး, ဇရာမီးလည္း, အၿပီးေနာက္မွာ, ကပ္လ်က္ပါ၏။ မကြာေစရ, မရဏဟု, တစ္ဘဝဖ်က္ဆီး, ေလာင္သည့္မီးလည္း, ၿငီးၿငီးေျပာင္ေျပာင္, အျမဲေလာင္၏။ ေလာင္ပံုေလာင္အား, မထင္ရွားပဲ, ႏုထြားၿပိဳျမစ္, အရြယ္ျဖစ္ေသာ္, အခ်စ္ရာဂ, မီးေတြထ၍, ေဒါသထန္ျပင္း, ေမာဟညႇဥ္း၏။ မကင္းႏိုင္ေအာင္, ထို႔ေနာက္ေနာင္လည္း, ေတာက္ေလာင္ဖိစီး, ေသာကမီးေၾကာင့္, ဝမ္းနည္းဖြယ္ေတြ, အေထြေထြႏွင့္, ပရိေဒဝ, ငိုေၾကြးၾကဖို႔, ဒုကၡလည္းထပ္, ေဒါမနသ္ႏွင့္, ဆက္စပ္မကြာ, ဥပါယာသ, လြန္ျပင္းျပ၍, သက္မွ်မရွဴ, တက္ေအာင္ပူသည္, ဆူဆူဆယ့္တစ္ မီးေတာက္တည္း။
-----------------------------------------
“အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ, လကၡဏာေရး ၃-ပါး”
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
အိုအိုလူမ်ား, သတိထားေလာ့, သြားဆဲကာလ, ခါသမယဝယ္, ပထမေျခလွမ္း, ရုပ္နာမ္တန္းတို႔, လွမ္း ဒုတိယ, မေရာက္ၾကဘူး၊ ဒုတိယလွမ္း, ရုပ္နာမ္တန္းလည္း, လွမ္း တတိယ, မေရာက္ၾကပင္၊ တစ္လွမ္းတြင္လည္း, ေျမႇာက္စဥ္တစ္မ်ိဳး, ေရွ႔တိုးတစ္ဖံု, လြန္ပံုတစ္ဝ, ေအာက္ခ်တစ္ခင္း, ထိျခင္းတေလြ႔, ဖိနင္းေစ့ေအာင္, တေရြ႔ေရြ႔ျမန္း, အခန္းခန္း၌, ေျခလွမ္းပိုင္းျခား, စိတ္ေျခာက္ပါးဝယ္, သြယ္သြယ္နာမ္တန္း, ရုပ္အတန္းတို႔, ႏွမ္းအိုးခင္းထက္, ႏွမ္းေတြက်က္သို႔, ျဖစ္ပ်က္ေနရ, အနိစၥသည္, ဒုကၡ-အနတၱခ်ည္းသာတည္း။
-------------------------------------------
“မခ်စ္ေသာ္လည္း မမုန္းပါနဲ႔”
•••••••••••••••••••••••••••••••
ကိုယ့္ကို ပတ္ဝန္းက မခ်စ္ေပမယ့္ မမုန္းၾကမွ ေကာင္းတယ္။
ေကာင္းေကာင္းေန ေသာ္လည္း အသက္မတိုပါ။
ျဖစ္သလိုေန ေသာ္လည္း အသက္မပိုပါ။
ေလာကမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားေနပါေစ ေသခါနီးက်မွ မ်က္ရည္လည္ရလ်ွင္ မေတာ္ေပဘူး။
-----------------------------------------------
“သံေဝဂကဗ်ာ”
•••••••••••••••••
ငါတို႔ေနရာ ဤကမၻာတဏွာအုပ္စုိးသည္။
တဏွာေစရာ မေနသာ ေဖြရွာဆက္ရသည္။
ရသည့္ဥစၥာ ခ်စ္သူပါ စြန္႔ခြာသြားရမည္။
တကယ့္အေရး တကယ့္ေဘး ဘယ္ေသြး ဘယ္သား မကယ္ၿပီ။
ငါႏွင့္ ရြယ္တူ ငါ့ေအာက္လူ ႀကီးသူေသၾက မ်ားလွၿပီ။
ခဏမစဲ အိုစျမဲ ကိုယ္လဲ ေသဖက္နီးခဲ့ၿပီ။
ဇရာမီးေတာင္ ကိုယ္တည္းေလာင္ ေသေအာင္ၿမိဳက္ေတာ့သည္။
မေသရခင္ သြားလမ္းစဉ္ ႀကိဳတင္ ျပင္သင့္ၿပီ။
ဒါန သီလာ ဘာဝနာ လမ္းသာထြင္လိမ့္မည္။
မဂၢင္ယာဥ္ႀကီး အျမန္စီး ခရီးထြက္ေတာ့မည္။
------------------------------------------------
“ပဲြလမ္းသဘင္ႏွင့္ကစားပဲြ”
••••••••••••••••••••••••••••••
တန္ခုိးႀကီးဘုရားဟု ထင္ရွားေသာ ဘုရားပဲြတုိင္းလုိပင္ ဇာတ္ပဲြသဘင္မ်ားႏွင့္ အေလာင္းအစား ကစားပဲြမ်ား တဲြဖက္ပါ၀င္ေနသည္မွာ ဗုဒၶအလုိေတာ္ႏွင့္ လံုး၀ ဆန္႔က်င္ေနေသာ စနစ္သာတည္း။
အကယ္၍ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိေနပါမူ ေဇတ၀န္ ေက်ာင္းေတာ္အတြင္း၌ ဤကဲ့သုိ႔ ပဲြက်င္းပကာ ဗုဒၶေရွ႕ေတာ္၀ယ္ မင္းသား မင္းသမီး ဆုိသူေတြ သီဆုိၾက, လူျပက္ေတြ ျပက္လံုးထုတ္ ၾကႏွင့္ ပူေဇာ္ခြင့္ ရၾကပါမည္ေလာ၊ ဘုရားပဲြဟူသည္မွာ ဘုရားကုိ ရည္မွန္း၍ လွဴဒါန္းပူေဇာ္ရမည့္ပဲြတည္း၊ သုိ႔ပါလ်က္ ဘုရားကုိ သတိ မရၾကဘဲ ဘုရားကုိ အနားထား၍ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကျခင္း, ပဲြၾကည့္ရာမွ ကစား၀ုိင္းမွ ရန္ပဲြျဖစ္ၾကသျဖင့္ ေသေက်ၾက, ႐ံုေရာက္၍ ေငြကုန္ လူပန္း ျဖစ္ၾကျခင္းကား ႐ုိင္းစုိင္းေသာ လူမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ၀န္ခံရာ က်လွ၏။
အိႏိၵယ ဟိႏၵဴလူမ်ိဳးတုိ႔၏ ၀တ္တက္ပဲြ ဘုရားပဲြမ်ား၌ မဟတၱမ ဂႏီၵႀကီးက ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမႈ တရားေရေအး တုိက္ေကၽြးေၾကာင္းကုိ (သတင္းစာ၌) ဖတ္လုိက္ရေသာအခါ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ ဘုရားပဲြေတြကုိ ၾကည့္၍ ၀မ္းနည္းမိပါေတာ့သည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ အနာဂတ္ကာလ၌ ဘုရားပဲြကုိ အစုိးရႏွင့္တကြ ရဟန္းေတာ္ အရွင္ျမတ္တုိ႔ ျပဳျပင္ေပးရန္ ေလးနက္စြာ ေတာင္းပန္ပါသည္။
မဟာဂႏၶာရံု ဆရာေတာ္
အေရွ႕ဖက္သို႔ ကိုင္းညြတ္လ်က္ရွိေသာ သစ္ပင္သည္ လဲသည့္အခါ အေရွ႕ဖက္သို႔သာ လဲဖြယ္ရာ ရွိသက့ဲသို႔ နိဗၺာန္သို႔ ကိုင္းညြတ္ေနေသာ စိတ္အစဥ္သည္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳ သမ်ွ၌ နိဗၺာန္ဖက္သို႔သာ ညြတ္လ်က္ရွိေနသည္ျဖစ္၍ ထိုသူေတာ္စင္သည္ အဘယ္မွာ အပါယ္ေလးပါးသို႔ သြားဖြယ္ရာ ရွိပါေတာ့အ့ံနည္း။
-------------------------------------------
“အေကာင္းဆုံးလူ”
••••••••••••••••••••••
သတၱဝါ တစ္ေယာက္မွာ -
၁။ ကိုယ္က်ိဳးသက္သက္သာ ၾကည့္သူ။
၂။ သူတစ္ပါးအက်ိဳး သက္သက္သာ ၾကည့္သူ။
၃။ သူက်ိဳး ကိုယ္က်ိဳး မၾကည့္သူ။
၄။ သူက်ိဳး ကိုယ္က်ိဳး ႏွစ္ပါးစုံ ၾကည့္သူ။
လို ့ ရွိတဲ့ အနက္က ႏွစ္ပါးစုံ ၾကည့္သူဟာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။
----------------------------------------------
သာသနာေတာ္ဟာ အျမဲတမ္း တည္တံ႔ခိုင္ျမဲေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာ္ကဆံုးကာလ ကြယ္ေပ်ာက္မွာ မလြယ္ဘူး။ သာသနာေတာ္ႀကီး မကြယ္ေပ်ာက္ခင္ မိမိတို႔ တဖက္တလမ္းကေန ေစာင့္ထိန္းရမယ္။ သာသနာေတာ္ႀကီးဟာ ေျပာင္းလဲေနတယ္။ မတည္ျမဲဘူး။ တကယ့္ရဟႏၲာမ်ား လက္ထက္ကေတာင္ ေျပာင္းလဲေနေသးတယ္။ ခုေခတ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားလက္ထက္မွာ ေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူး။
ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္သြားေပမယ့္ ေဟာၾကားဆံုးမေတာ္မူတဲ့ တရားေဒသနာေတြ မ်ားစြာက်န္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတရားေတာ္ေတြအတိုင္း ေျပာဆိုေနထိုင္သြားရင္ နိဗၺာန္နဲ႔ မေဝးဘူး။ နီးဖို႔ရန္သာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြကို သိေနတဲ့သူဟာ ေသရမွာကို မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ေသရမွာေၾကာက္သူဟာ တရားေတာ္ကို အထင္ေသးရာေရာက္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မတည္ျမဲႏိုင္တဲ့ သာသနာေတာ္ႀကီးမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေကာင္းေကာင္းထားလိုက္ရမယ္။
----------------------------------------
“ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ မေ၀းပါ”
•••••••••••••••••••••••••••••••
အလုပ္ကိစၥတစ္ခုကို အခ်ိန္ျပည့္ လုပ္ေနသူအဖို႔ ေၾကာင့္ၾကပူပန္မႈဆိုတာ မရွိပါ။ ေပးလာတဲ့ အခြင့္အေရး၊ ရလာတဲ့အခြင့္အေရး၊ ရလာတဲ့ အခ်ိန္ကို တန္ဘိုးထား၍ ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနသူအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာမေ၀းပါ။
-----------------------------------------
ေက်ာက္ဆစ္ဆရာ အျဖတ္မခံရတဲ႔ ေက်ာက္တံုးဟာ အရုပ္အျဖစ္သို႔ မေရာက္နိဳင္သလို ဆရာေကာင္းအဆံုးအမ မခံရတဲ႕တပည့္ေတြဟာ သူေတာ္ေကာင္းမျဖစ္နိဳင္ဘူ။
------------------------------------------
“တန္ဖိုးအရိွဆုံး”
•••••••••••••••••
သာသနာျပဳလုပ္ငန္းဆိုတာ ယခုဘဝပင္ပန္းေပမယ့္ သံသရာမွာ တန္ဖိုးအရိွဆုံးပဲ။ ပရဟိတစိတ္ အမ်ားအက်ိဳးျပဳတဲ့စိတ္ မဟုတ္လား။ သာသနာထဲ ဝင္လာသူတိုင္း ပရဟိတစိတ္ ထားၾကမယ္ဆိုရင္ နိုင္ငံနဲ႔ သာသနာဟာ ကမၻာမွာ ဟည္းသြားနိုင္တယ္။
--------------------------------------------
“ဆရာေတာ့္ အဓိ႒ာန္”
•••••••••••••••••••••••••
ဗုဒၶျမတ္စြာ ေလာင္းလ်ာတုန္းက, ေနာက္ဆံုးအထိ ပါရမီ။
လူနတ္မ်ားစြာ ခ်မ္းသာေရးမို႔, အသက္ေပးလို႔ ျဖည့္ခဲ့သည္။
ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘာသာအတြက္မို႔, ငါပါအသက္ ဆံုးေစမည္။
ေနာက္မဆုတ္ေပါင္ ခုလိုေတြးလို႔, ကုသိုလ္ေရးမို႔ ႀကိဳးစားမည္။
( ဒို႔လဲ ႀကိဳးစားမည္ )
-【မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး】
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of
Young Buddhist Association】
Posted by►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။ ။

မန္းေလးပဲျပဳတ္ -လူထုေဒၚအမာ http://ift.tt/2xxqBfG

from ျဖိဳးမင္းေဇာ္ http://ift.tt/2vPEFCf
via IFTTT

မႏၲေလး ပဲျပဳတ္ ***လူထုေဒၚအမာ

မႏၱေလးပဲျပဳတ္
ေရးသူ- လူထုေဒၚအမာ

၀ါေခါင္လဆိုတာ မႏၱေလးမွာ ၿမိဳ႔တကာ နယ္တကာက လာတဲ့ ဧည့္သည္အမ်ားဆံုးလ တလပါပဲ။ ဒီလမွာ ေတာင္ျပဳန္းနတ္ပြဲ၊ ရတနာဂူနတ္ပြဲေတြက ႐ွိသကိုး။ အဲဒီေတာ့ နတ္ပြဲလာခ်င္သူက မႏၱေလးကို စတည္းခ်ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တည္းခိုခန္းေတြ ဘယ္လိုပဲ ေပါေပါ အိမ္ေတြမွာလည္း ဧည့္ေတြက ႐ွိတာပဲ။ အေ၀းကဧည့္သည္ကို မႏၱေလးအိမ္႐ွင္က နံနက္အေစာစာအျဖစ္ ပဲပလာတာ၊ ပဲျပဳတ္နဲ႔ နံျပား၊ ပဲျပဳတ္နဲ႔ ေပါင္မုန္႔၊ ပဲျပဳတ္နဲ႔ ထမင္းဆီဆမ္း၊ ငါးေျခာက္ဖုတ္ စတာေတြနဲ႔ ေကၽြးေမြးေလ့ ႐ွိပါတယ္။ ဧည့္သည္က ပဲျပဳတ္စားရရင္ မႏၱေလးပဲျပဳတ္ ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း ေျပာၾကပါၿပီ။ သူတို႔ဆီမွာလည္း ပဲျပဳတ္႐ွိေတာ့႐ွိတာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မႏၱေလးပဲျပဳတ္ကိုေတာ့ မမီဘူးတဲ့။

ဧည့္သည္က အဲဒီလိုေျပာရင္ အိမ္႐ွင္ကလည္း ေက်နပ္လို႔။ မႏၱေလးက ပဲျပဳတ္ႀကိဳက္တယ္မဟုတ္လား။ မနက္ မလင္းတလင္း ေ၀လီေ၀လင္းမွာ "ပဲ" ဆိုတဲ့အသံ ၾကားလိုက္ရင္ တအိမ္က မဟုတ္ရင္ တအိမ္က ေခၚ၀ယ္တာပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ ပဲသည္ကို ေဖာက္သည္လုပ္ထားၾကတာ။ ကိုယ့္ေဖာက္သည္ကို မမီလိုက္ေတာ့မွ တျခားအသည္ကို ပ်ံက် ၀ယ္စားတာ။

ပဲျပဳတ္ဟာ မနက္ (၈) နာရီေလာက္မွ ၀ယ္ခ်င္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပဲသည္ေတြအားလံုး ေရာင္းလို႔ ကုန္ၾကၿပီ။ သိပ္စားခ်င္ရင္ ညေန (၂) နာရီ (၃) နာရီမွာမွ တပတ္လာေရာင္းတဲ့ ပဲသည္ကို ၀ယ္စားေပေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ညေနေရာင္းတဲ့ ပဲျပဳတ္က စားေတာ္ပဲျပဳတ္ မပါဘူး။ စြန္တာနီပဲ၊ သိပၸံပဲေတြကို ျပဳတ္ေရာင္းတာ။

မႏၱေလးေရာက္အေ၀းဧည့္သည္က မႏၱေလးပဲျပဳတ္ ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလာရင္ ဟုတ္ပါတယ္လို႔ ေထာက္ခံခ်င္ပါရဲ႔။ ကၽြန္မလည္း တျခားအရပ္က ပဲျပဳတ္ကို စားဖူးတာပဲ။ မႏၱေလးပဲျပဳတ္နဲ႔ေတာ့ အေရာင္ အေသြးခ်င္းကစၿပီး ကြာတယ္။ တျခားပဲျပဳတ္ေတြက ညစ္ပုပ္ပုပ္နဲ႔။ မႏၱေလးပဲျပဳတ္ကေလးကေတာ့ ၀ါလို႔ ၀င္းလို႔။ ဒီလို အေရာင္အေသြးကြာရတာက ပဲကိုေ႐ြးၿပီးမွ မျပဳတ္လို႔ပါ။ စားေတာ္ပဲမွာ ပဲေဆးလံုးလို႔ ေခၚတဲ့ စားေတာ္ပဲလံုး အနက္ကေလးေတြလည္း ေရာလ်က္ ပါပါတယ္။ အဲဒါကို မႏၱေလးပဲသည္က ပဲကို ေရစိမ္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေ႐ြးယူထားလိုက္တာပါ။ သူနဲ႔အတူ ေရာလည္း မစိမ္ဘူး။ ေရာလည္း မျပဳတ္ဘူး။ ေရာျပဳတ္ေတာ့ ပဲေဆးလံုးရဲ႔ အနက္ေရာင္ကကၽြတ္ၿပီး စားေတာ္ပဲကို လူးေတာ့ ပဲျပဳတ္အေရာင္ဟာ ၀င္းမေနမေတာ့ဘဲ ညစ္ပုပ္ပုပ္ ျဖစ္သြားတာေပါ့။

မႏၱေလးက ပဲျပဳတ္သည္က ပဲကို ပြဲ႐ံုက ၀ယ္လာၿပီးေတာ့ ပထမ ဗန္းထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေ႐ြးပါတယ္။ သူတို႔က ပဲေဆးလံုးေခၚတဲ့ ပဲနက္ကေလးေတြကို တေစ့မက်န္ ေ႐ြးၿပီး ဘူးတဘူးနဲ႔ တျခားထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပိုးကိုက္ထားတဲ့ ပဲေစ့၊ မေအာင္ျမင္တဲ့ ပဲေစ့ကေလးေတြကို တျခားေ႐ြးတယ္။ ေ႐ြးတဲ့အခါ တကယ္စင္ေအာင္ ေ႐ြးတာပါ။ ပဲပိုးကိုက္တို႔၊ ပဲစုန္းျပဴးျဖစ္မယ့္ မေအာင္တဲ့ ပဲေစ့ကေလးေတြကို ေ႐ြးၿပီးေတာ့ စုထားၿပီး ခိုစာေကၽြးမယ့္လူကို ေရာင္းစားပါတယ္။ ပဲေဆးလံုးကိုေတာ့ စုထားၿပီး သီးျခားျပဳတ္ၿပီး ေန႔လည္တေခါက္ ပဲျပဳတ္ေရာင္းထြက္တဲ့အခါ စြန္တာနီပဲျပဳတ္ေရာင္းရင္း ပဲေဆးလံုးျပဳတ္လို႔ သီးျခား ျပဳတ္ေရာင္းပါတယ္။ ပဲေဆးလံုးျပဳတ္ဟာ စားေတာ္ပဲပါဘဲ။ နက္ေနလို႔သာကိုး၊ အဲဒီေတာ့ သူ႔ကို သန္႔ၿပီး ျပဳတ္ေရာင္းတဲ့အခါ အေရာင္နက္တာကလြဲလို႔ သူလည္း ခ်ိဳတာပဲ၊ ႏူးညံ့တာပဲ။

ေနာက္ၿပီး ပဲရဲ႔သေဘာက ေရစိမ္တဲ့အခါ ပြ႐ံုမစိမ္ဘဲ အေညႇာင့္ေပါက္ေအာင္ ေပါက္တဲ့အေညႇာင့္ေလး ႐ွည္လာတဲ့အထိ ထားၿပီးမွ ျပဳတ္ရင္ ပိုခ်ိဳပါတယ္။ ပဲအေညႇာက္ မေပါက္ခင္ ျပဳတ္ရင္ အခ်ိဳနည္းပါတယ္။

မႏၱေလးမွာ အရင္ကေတာ့ စားေတာ္ပဲထဲမွာ အခ်ိဳဆံုး အမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ေ႐ႊဘိုစားေတာ္ပဲကို ပဲျပဳတ္သည္ေတြ က ေ႐ြး၀ယ္ၿပီး ျပဳတ္ၾကတယ္။ တျခား အရပ္က ပဲကို မႏၱေလးပဲျပဳတ္သည္က မႀကိဳက္ဘူး။

စားေတာ္ပဲက ေ႐ႊဘိုနယ္က ထြက္တာကို ေ႐ႊဘိုစားေတာ္ ေခၚတယ္။ အနက္ေျပာက္ကေလး ေသးေသးကေလးတေျပာက္ အေညႇာင့္ေပါက္မယ့္ အနားမွာ ပါတယ္။ အလံုးေသးတယ္။ ကေန႔ေပါက္ေစ်း သံုးတင္းကို ၄၈၀ိ/- ေလာက္ ႐ွိတယ္။ သူက ေစ်းအရဆံုးပဲ။ ကၽြန္းစားေတာ္လို႔ေခၚတဲ့ စားေတာ္ပဲက အလံုးမွာ ေ႐ႊဘိုပဲထက္ ႀကီးတယ္။ ထီးခ်ိဳင့္တို႔၊ ေကာလင္းတို႔ ဘက္က ထြက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ၄၅၀ိ/- ၄၆၀ိ/- ေစ်း ႐ွိပါတယ္။

စားေတာ္ပဲမွာ အလံုးအႀကီးဆံုးကေတာ့ မထုစားေတာ္လို႔ ေခၚတဲ့ ခ်င္းတြင္း အလယ္ပိုင္းက ထြက္တဲ့ စားေတာ္ပဲပါဘဲ။ ကေလး၀၊ ကေလးၿမိဳ႔၊ မစိန္မထု အဲဒီဘက္က ထြက္တာပါ။ သူက အလံုးႀကီးၿပီး ခ်ိဳရာမွာ ေ႐ႊဘိုပဲကို မမီပါဘူး။ သူေပါက္တဲ့ေစ်းက ၄၂၅ိ/- ၄၃၀/ိ- ႐ွိပါတယ္။

အဲဒီလို ႐ွိရာမွာ အရင္ကေတာ့ မႏၱေလးပဲျပဳတ္သည္က ေ႐ႊဘိုစားေတာ္ကို ရေအာင္ ၀ယ္တယ္။ အေညႇာက္ေပါက္ေအာင္၊ အေညႇာက္႐ွည္ေအာင္ထားတယ္။ ၿပီးမွ ျပဳတ္ပါတယ္။

ပဲျပဳတ္တဲ့ ေနရာမွာလည္း အိုးနဲ႔ ပဲနဲ႔ အေလာေတာ္ ထည့္ျပဳတ္မွ။ အိုးေခ်ာင္ေနရင္ အခြံ ကၽြတ္တယ္။ ေရကို လိုသလို လိုက္ေပးရတယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးကို တအားမထိုးဘဲ ပထမ ထင္းမီးနဲ႔ ျပဳတ္၊ ေနာက္မွ လႊစာမီးနဲ႔ ႏွပ္ထားမွ အိအိစက္စက္နဲ႔ အလံုးမပ်က္႐ွိၿပီး နပ္တာပါ။

ဒုကမၻာစစ္မျဖစ္ခင္က မႏၱေလးမွာ ပဲျပဳတ္ေကာင္းတယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ ပဲသည္ႏွစ္ဦး ႐ွိပါတယ္။ တေယာက္က ေဒၚဖြားခ်စ္တဲ့။ တေယာက္က ေဒၚစီတဲ့။ သူတို႔ ပဲဆိုရင္ စိတ္ခ်လက္ခ် စားေရာ့။ ပဲျပဳတ္ကို လူတိုင္းမေရာင္းဘူး။ ရသာႀကီး႐ြာက မႏၱေလးလာၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့ လူေတြရဲ႔ ဇနီးေတြက ေရာင္းတာ။ သူတို႔က တ႐ြာတည္းသားခ်င္း စုေ၀းေနၾကတယ္။ ရသာတန္းတို႔၊ ပဲ၀င္းတို႔ဟာ သူတို႔ အရပ္ပဲ။

ေဒၚစီတို႔၊ ေဒၚဖြားခ်စ္တို႔က ပဲအျပဳတ္ေကာင္းေတာ့ တခ်ိဳ႔ ပဲေရာင္းခ်င္တဲ့ မိန္းကေလးေတြက သူတို႔ဖို႔ ပိုျပဳတ္ေပးပါ။ ေရာင္းပါရေစဆိုလို႔ ေနာင္သူတို႔ အသက္ႀကီးလာေတာ့ ပဲဒိုင္ခံျပဳတ္ေပးၿပီး သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ထြက္မေရာင္းဘဲ ေနတယ္ေလ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ျပဳတ္တဲ့ ပဲကေတာ့ မနပ္တဲ့အေစ့ မပါဘူး။ မခ်ိဳမွာလည္း မပူနဲ႔။

ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ပဲျပဳတ္က ၂၅ က်ပ္သားမွ သံုးျပား ေပးရတာ။ အလုပ္သမားအိမ္က မနက္လင္းေတာ့ ပဲျပဳတ္ (၃) ျပားဖိုး ၀ယ္ၿပီး ညက က်န္ေအာင္ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းၾကမ္းကို ပဲျပဳတ္ ဆီဆမ္းနဲ႔ တအိမ္လံုးစား၊ လက္ဘက္ရည္ၾကမ္း တအိုးေသာက္ၿပီး အေဖက အလုပ္ဆင္းတာ။ ပဲျပဳတ္ဟာ ဆင္းရဲသားစာပဲ။

ခုေတာ့ ပဲျပဳတ္က အစိတ္သားကို ၅ိ/- တဲ့။ ထမင္းကလည္း က်န္ေအာင္ခ်က္ဖို႔ထား၊ ၀ေအာင္မွ အႏိုင္ႏိုင္။ ဆီေစ်းကလည္း တဆယ္သား ၇ က်ပ္ ၅၀ ျပားတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ပဲျပဳတ္ကေလ ကၽြန္မတို႔ ငယ္တုန္းက စားခဲ့ရတဲ့ ပဲျပဳတ္နဲ႔ သိပ္ကြာတာပဲ။ မႏၱေလးပဲျပဳတ္သည္က အရင္လို ေ႐ႊဘိုစားေတာ္ကိုလည္း ရေအာင္မ၀ယ္ေတာ့ဘူး။ မထုက ေစ်းေပါေတာ့ မထုစားေတာ္ပဲ ၀ယ္တယ္။ ၀ယ္ရာမွာလည္း တျပည္ခ်င္း ႏွစ္ျပည္ခ်င္း ၀ယ္ရတာ။ ပဲေစ်းက ႀကီးတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ တေန႔စာပဲ ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ အရင္းမ႐ွိလို႔။ ပဲကို အေညႇာက္ေပါက္ေအာင္ ထားဖို႔က (၃) ရက္ ၾကာမွ အေညႇာင့္႐ွည္တာမို႔ အနည္းဆံုး (၃) ရက္စာ ပဲဖိုး ႐ွိဖို႔ လိုပါတယ္။

ခုေတာ့ ပဲသည္ခမ်ာမယ္ ပဲ၀င္းမီးေလာင္ေတာ့ မီးေဘးဒုကၡသည္ ျဖစ္ၿပီး ေလယာဥ္ကြင္းႀကီး အေ႐ွ႔ဘက္က ပဲျဖဴကုန္း ေရာက္သြားေရာ၊ ပဲျဖဴကုန္းကေနၿပီး မႏၱေလးေဖာက္သည္ေတြဆီကို လာေရာင္းဖို႔က ကားခလိုလာတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ လင္ေယာက်္ားက စက္ဘီးကေလး ဘာေလး စီးႏိုင္ေအာင္ ေခ်ာင္လည္ရင္ ပဲေတာင္းေရာ၊ သူေရာ စက္ဘီးေ႐ွ႔က ဘားတန္းေပၚက ထိုင္လိုက္ခဲ့ၿပီး မႏၱေလး လာေရာင္းရတယ္။

ေရာင္းျပန္ေတာ့လည္း သူ႔ပဲျပဳတ္က အေညႇာက္မေပါက္႐ံုမက ပဲေတြက ပိုးသတ္ေဆး ျဖန္းထားတဲ့ပဲမို႔ ပိုးသတ္ေဆးေစာ္ နံရဲ႔လား နံရဲ႔။ ထင္းသိပ္မကုန္ဘဲနဲ႔ ျမန္ျမန္ႏူးေအာင္ ေဆာ္ဒါထည့္ျပဳရေတာ့ ေဆာ္ဒါေစာ္နံလား နံရဲ႔။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့လည္း ေဆာ္ဒါေတာင္ ၀ယ္မထည့္ႏိုင္႐ွာဘူး။ သဲဆပ္ျပာကို ေရေဖ်ာ္ၿပီး သဲဆပ္ျပာက ရတဲ့ ေဆာ္ဒါရည္ကို ထည့္ျပဳတ္ရတာပါ။

အဲဒီေတာ့ ပဲျပဳတ္က မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ဒါသာျဖစ္တယ္ တဆယ္သား ၂ိ/- ေရာင္းတာ။ ပဲ ၁၀ က်ပ္သားဆိုတာလည္း ဘာမွ မ်ားတာမွ မဟုတ္ပဲ။ အရင္က အဆစ္ေပးသေလာက္ ႐ွိတာ။

ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကမ်ား ပဲသည္ကို အိမ္ကေခၚ၀ယ္လို႔ ပဲသည္ အိမ္၀မွာ ပဲေတာင္းခ်ၿပီဆိုရင္ အိမ္႐ွိတဲ့ ကေလးေတြက အားလံုးထြက္လာၿပီး ပဲသည္နားမွာ ၀ိုင္းအံုၾကတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ပဲသည္က အင့္ေရာ့နဲ႔ ကေလးလက္နဲ႔ တဆုပ္စီ သူ႔ပဲျပဳတ္ ထည့္ေပးတာပဲ။ ကေလးလက္ေဆာင္။ ဒါကိုက ၁၀ က်ပ္သားမကပါဘူး။ ပဲျပဳတ္ကလည္း ခ်ိဳသကိုး၊ ႏုညံ့သကိုး။ ပဲျပဳတ္မႀကိဳက္တဲ့ ကေလးတေယာက္မွ မ႐ွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လက္ထဲက ဟာကုန္ေတာ့ ထပ္ေတာင္းခ်င္တာ။ အဲဒီမွာ ပန္းကန္ကိုင္ၿပီး ပဲ၀ယ္ထြက္လာတဲ့ အေမတို႔၊ အစ္မတို႔က ျမင္ေတြ႔သြားၿပီမို႔ ဟဲ့ ေတာ္ၾကေတာ့ဆိုၿပီး ပဲသည္နားက ဆြဲေခၚသြားတာ ခံခဲ့ရတာပါ။

ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံက ေျမၾသဇာကလည္းေကာင္း၊ ဥတုရာသီကလည္းေကာင္းေတာ့ ပဲဟာ အမ်ိဳးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ထြက္႐ွိပါတယ္။ (၁) ေထာပတ္ပဲ၊ (၂) ပဲစြန္တာနီ၊ (၃) ပဲစြန္တာျပာ၊ (၄) ပဲၾကား၊ (၅) ပဲႀကီး၊ (၆) ဗိုလ္ကိတ္ပဲ၊ (၇) သိပၸံပဲ၊ (၈) ပဲပုပ္ေစ့ စတဲ့ ခပ္ျပားျပားပဲေတြ။ (၁) မတ္ပဲ၊ (၂) ပဲဒီစိမ္း၊ (၃) ပဲေနာက္၊ (၄) ပဲလြန္း၊ (၅) ပဲယဥ္၊ (၆) ပဲစင္းငံု၊ (၇) ပဲရာဇာ၊ (၈) ပဲခ်ဥ္ေပါင္၊ (၉) ကုလားပဲ၊ (၁၀) စားေတာ္ပဲ၊ (၁၁) ႏိုင္လြန္ပဲ၊ (၁၂) ပဲျဖဴေလး၊ (၁၃) ေျမေထာက္ပဲ စတဲ့ ပဲအလံုးေတြ အမ်ိဳးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ထြက္ပါတယ္။ အဲဒီ ပဲေတြကို ႏိုင္ငံျခားတင္ပို႔တယ္ဆိုရင္ အိႏၵိယလည္း ၀ယ္ခ်င္တာပဲ၊ ဂ်ပန္ကလည္း ၀ယ္ခ်င္တာပဲ။ တ႐ုတ္ကလည္း ၀ယ္ခ်င္တာပဲ။ အဲဒီ ပဲအမ်ိဳးေပါင္း ၂၀ ေလာက္ထဲမွာ ပဲျပဳတ္လုပ္ေရာင္းတဲ့ စားေတာ္ပဲကေတာ့ သ႑ာန္အားျဖင့္ လံုးလည္း အလံုးဆံုး၊ အရသာလည္း အခ်ိဳဆံုးနဲ႔ အႏူးညံ့ဆံုးမို႔ အေကာင္းဆံုးပဲဆိုၿပီး ဘုရင္မ်ား စားဖို႔ ေတာ္ဆက္သ ရတဲ့ပဲ၊ ဘုရင္မ်ားကလည္း ႀကိဳက္ၾကလို႔ "စားေတာ္ပဲ" လို႔ ေခၚတာပဲ။။

လူထုေဒၚအမာ
[ႀကီးပြါးေရးစာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေ၀တဲ့ လူထုေဒၚအမာ ရဲ႔ ၁၂ ပြဲေစ်းသည္ႏွင့္ ကၽြန္မတို႔အညာ စာအုပ္၊ ၂၀၀၂ ခု ႏို၀င္ဘာလ၊ ပထမအႀကိမ္၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]

credit အညတရ ဘိကၡဳ